Slechte eigenschappen, ik heb er wel een aantal. Vandaag wil ik het hebben over één van mijn slechte eigenschappen. Hoewel ‘eigenschap’ misschien niet helemaal juist verwoord is. Ik denk dat er toch heel wat mensen zijn die deze eigenschap herkennen. Op één of andere manier zit het toch een beetje in ons heb ik het idee.
Wat die slechte eigenschap nu is? Ik vind het lastig om vriendschappen te onderhouden als ik het gevoel heb dat het van één kant komt. Ik zeg hier bewust bij dat ík het gevoel heb dat het van één kant komt. Dit hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn. Zo interpreteer ik het. De desbetreffende persoon kan er op een heel andere manier tegenaan kijken.
Vriendschap hoort in mijn ogen onvoorwaardelijk te zijn. En toch merk ik aan mijzelf dat ik, als ik het gevoel heb dat de vriendschap alleen van mijn kant komt, er minder energie in ga steken. Wanneer ik telkens degene ben die iets van me laat horen, dan kan dat me gaan irriteren. Terwijl het best kan zijn dat de ander even wat andere dingen aan zijn hoofd heeft en daarom een wat langere tijd niks laat horen.
Ik denk dat deze eigenschap voornamelijk voortkomt uit onzekerheid. Wanneer zo’n soort situatie ontstaat heb ik al snel het gevoel dat ik iets verkeerd doe, dat ik niet goed genoeg ben. Heel erg gek, want verder ben ik helemaal niet zo onzeker. Wel heb ik al een aantal keer op een vervelende manier vriendinnen ‘verloren’. Waarbij ik er pas na een hele tijd achter kwam dat ik in hun ogen iets verkeerd had gedaan. En dat terwijl ik er, toen het mis ging, nog naar gevraagd had of ik iets fout had gedaan, maar daar een ‘nee’ als antwoord op kreeg. Dat helpt natuurlijk niet mee.
Wat er aan te doen? Daar ben ik nog niet helemaal uit. Ik heb wel eens aangegeven dat ik het gevoel had dat de vriendschap van één kant kwam. Dat heeft een hoop gedoe opgeleverd, maar uiteindelijk is het de vriendschap wel ten goede gekomen. Toch laat ik het nu vaak zoals het is. Ik vind het fijn om interesse te tonen en als dat andersom wat minder is, dan zal daar vast een goede reden voor zijn. En zo niet? Dan verwatert de vriendschap vanzelf wel.
Herkennen jullie dit gevoel? En hoe gaan jullie hiermee om?
Zo simpel is dan geluk 
Dat gevoel heb ik ook. Sterker nog: ik stop er vrijwel geen moeite meer in als ik merk dat de ander er minder moeite in stopt dan ik doe.
heel herkenbaar… ik heb onlangs een stukje (alleen is ook maar alleen) over ongeveer het zelfde geschreven. ik vroeg me namelijk exact hetzelfde af. door al die prachtige plaatjes met schitterende quotes op facebook en andere social media, zul je bijna denken dat vriendschap een magisch iets is, dan als een wonder ontstaat. de waarheid is echter dat je veel tijd en energie moet investeren in vriendschap. en heel logisch dat je je irriteerd als deze vriendschap dan alleen van jouw kant komt natuurlijk. je geeft iemand een bepaald gevoel, en dan wil je natuurlijk beantwoord krijgen. we blijven mensenlijk en uiteindelijk denk ik dat het gewoon zo is: ik ben jouw vriend… als jij de mijne bent.
Nic
Als je het gevoel hebt dat vriendschap van 1 kant komt, zit er maar 1 ding op: erover praten met elkaar. Als dat niets uithaalt, heb ik er vaak ook moeilijkheden mee de vriendschap te blijven onderhouden.
Als een vriendschap meer moeite kost dan het oplevert, dan trek ik de stekker eruit.
Missen ze me; dan hoor ik het vanzelf wel en kan ik mijn mening geven over hetgeen wat voorgevallen is.
Missen ze me niet; dan was ik blijkbaar niet de enige die klaar was met de vriendschap.
🙂
Ook bij vriendschap moet het ‘klikken’. Waar je echt een klik mee hebt, komt het zo nauw niet dat de ene sneller iets laat weten dan de andere. Ik heb laatst één van mijn beste vrienden gezien van vroeger, awel het klikte onmiddellijk terug en we hebben uren gepraat.
Ik stop er dan geen moeite meer in… Ik maak iemand even belangrijk als zij mij vinden ^^
Ik herken het gevoel en merk dat ik na verloop van tijd minder energie in zo’n vriendschap stop. Wat trouwens niet wil zeggen dat het contact niet ineens wel weer ‘normaal’ kan gaan verlopen. Het hoort bij het leven. Sommige mensen lopen even met je mee, andere wat langer, sommige altijd.
Heel herkenbaar, zodra ik merk dat het alleen van mijn kant komt, ben ik er eigenlijk al helemaal klaar mee. Ik heb geen zin om mijn energie te verspillen aan mensen die het dan niet waard zijn, klinkt hard, maar zo voel ik het
Als het van een kant komt, zou ik er geen moeite meer voor doen..
Ik doe hetzelfde als de reactie van iliveformydreams 😉
het is helemaal geen slechte eigenschap om in dit geval vragen te stellen over die eenzijdige vriendschap. het is helemaal niet plezant om op deze manier energie erin te steken.
Ik herken het wel en ik moet zeggen dat ik het ook niet echt een slechte eigenschap vind. Waarom zou ik tijd in iemand steken die dat (kennelijk) ook niet in mij doet..?
Maar het is toch helemaal geen slechte eigenschap om niet je best te doen als een ander dat ook niet doet? Hopelijk begrijpt diegene de hint, en als je vervolgens nooit meer wat hoort is het misschien maar beter. Tuurlijk, er kan altijd even wat zijn, maar dat weet je dan ook wel, en dat duurt niet voor eeuwig 🙂
Ja, daar heb je eigenlijk wel gelijk in. Ik denk dat het een slechte eigenschap wordt wanneer je dit gevoel te snel krijgt.
Ik ben het echt eens met Renze. Vriendschap moet zeker van twee kanten komen.
x
Kiki | Chicks About Fashion
Dank voor jullie reacties! Interessant om te lezen hoe jullie hier over denken. 🙂
Pingback: De Blog Top Drie Tag | Zo simpel is dan geluk
Ik heb dat ook met een vriend van me,vraag me af of ik het wel een vriend kan noemen..hadde altijd lange gesprekken en veel gelachen en uit het niets kwam niks meer van zijn kant, ik vroeg of er iets was maar er was niks hij had het druk dus ik dacht zal wel. Toch als we weer in gesprek waren was het weer als van ouds maar uiteindelijk liet ik steeds maar wat van me horen. Op een gegeven moment dacht ik nou zal eens niks van me laten horen kijken wat er gebeurd. Ik heb 6 maanden niks vab hem gehoord ik weer vragen of er iets is en waarom hij zo doet ..was weer niks en we hadden een tijdje weer contact als van ouds ..even later hoor ik weer heelang niks. Toen was ik er klasr mee heb gezegt weet niet wat de reden is waarom je nooit uit jezelf eens vraagt hoe het gaat enzo maar ik heb geen zin meer om enige te zijn die intresse toont. Vriendschap van 1 kant is geen vriendschap. Heb daar ook nooit reactie op gekregen. Zn nmmr verwijderd etcetc. Het was jammer maar was blij met die keuze die ik had gemaakt..maar wat denk je….een jaar later spreekt hij me aan…kdacht ja zal wel. “”Ja en ik ben veranderd en was stom vsn me blahblah” hoj zei dat ie vaker uitbzich zelf eens hoi zal zeggen…ja 3 maanden en toen weer niks. Nou ik gs niks meer zeggen en weer nmmr verwijderen en als hij ooit weer contact probeerd op te nemen dan reageer ik niet meer…kga niet achter een vriendschap aanlopen
Gelijk heb je meid!
Pingback: Vriendschap is goud waard | Zo simpel is dan geluk
vriendschap van 1 kant, ik leef er al lang mee, ben het van mijn vriendin gewend dat ze nooit die dingen
voor mij doet die ik doe,tijd en moeite investeren, op woorden letten,ik mag en kan van mezelf zeggen dat ik een vriendin ben die ik graag zou willen hebben dat ze mijn vriendin is, maar ik ben ik en de ander is de ander,het was altijd onvoorwaardelijk van mujn kant, ,ik ben aan haar gehecht en heb veel geaccepteerd,te veel,naarmate ik ouder ben geworden pik ik niet, meer alles,ook niet van mijn vriendin,we kennen mekaar al 24 jaar, als ik haar 30 keer opbel lukt het me 2 keer om haar te bereiken,ze heeft door haar drukke baan immers nooit tijd,en belt me daarom oik nooit terug, ik heb ook niet tijd over, ik maak tijd, ik besteed tijd aan haar, dat doe ik graag,van harte, en ik bel altijd terug zo gauw als me dat mogelijk is,binnen 3 dagen zeker, nooit heb ik hetzelfde van haar terug verwacht,en laatst knapte er wat bij me, ik die altijd bereikbaar ben en niet vaak door haar gebeld werd kreeg een email van haar, ze wees me erop dat ze een uur geleden me gebeld had en me helaas niet had kunnen bereiken,verdomme wat moet ik dan wel niet zeggen dacht ik,dat beklag stond me niet aan ik heb nooit geklaagt probeerde dan verdere bel pogingen,ik haar bellen en dat zo gezegt,daar had te geen tijd voor en ik moest me niet zo opwinden vond ze,ik wind me niet op maar het is niet nodig me eraan te herinneren dat je me belt, ( heb ik durven zeggen,normaal weer ik me niet, )want ik heb net zoals jij een moderne telefoon waar op je ziet wie wanneer gebeld heeft en ik heb gezien dat je gebeld hebt, maar het ff nog geen tijd om terug te bellen, toen hoorde ik haar zeggen dat haar man en ze zelf er helemaal niet naar kijken wie gebeld heeft het regelmatig alles wissen, ik slikte en vroeg of ze mijn email van een week geleden had gelezen, ja en nee,eigenlijk nee,geen tijd voor gehad nog,op dat moment knapte er echt iets in me, ze zit dag en nacht met jan en alleman te whatsappen,en verteld me regelmatig wie ze in haar leefomgeving wel niet alles steunt en vriendschappen onderhoud, zich met weet ik veel dingen en mensen bemoeit ,een uitnodiging kan ik nooit afzeggen zonder dat ze diep beledigt is en dat door de telefoon heen gekropen komt en nog weken nazeurt hoe jammer dat het blijft dat ik niet kon komen als ze zelf een uitnodiging niet kan aannemen dan maakt ze korte metten dat ze andere belangrijkere dingen op het moment heeft en helaas helemaal geen tijd heeft, verschil is dat ik het respekteer, er niet moeilijk over doe,ze was duidelijk geirriteerd aan de telefoon dat ik überhaupt haar datzo mededeelde, en na dat foontje besloot ik haar een email te schrijven,dat ik onze kommunikatie graag wilde veranderen omdat het niet in evenwicht is,dat het voor mij zo niet langer werkt, dat als ik dingen uitspreek ze niet zo beledigt hoeft te doen dat doe ik ook niet,gelijke rechten en dat het me kwetst als ik steeds maar hoor druk druk druk en je hebt wel tijd om met iedereen te whatsappenen druk met die en die en die, en weet ik veel,steeds weer kritisiert ze me dat ik niet whatsapp,nee dat is voor mij niks, ik mail liever en bel, is een andere vorm van kommunikatie, dat ik me nu afvraag na al die jaren wat ik eigenlijk voor haar als vriendin beteken, en torn kwam er via een email een reaktie terug,dat ze niet kan en wil reageren, ze het vreemd vind dat ik erzo tegen aan kijk,ze tijd nodig heeft om mijn reaktie te verwerken, ik terug geschreven,dat ik dat respekteer maar vind het erg overdreven ,herinnerde haar aan situaties die ze me
verteld heeft wat bepaalde mensen geflikt hebben
en ze is daar gewoon verder mee omgegaan waren immers vrienden van haar man en familie,daar kan ze gewoon doorgaan alsof de neus bloed the show must go on ,en ik kaart wat aan en nu is ze de lijdzame en beledigde, woorden kunnen je helen of je neerslaan,en ik wil daar alleen graag verandering in brengen,niets meer en niets minder,tot nu toe geen reaktie ,ik heb geen behoefte meer haar te bellen en zij blijkbaar ook niet, jarenlang heeft ze er alles uitgegooid en heb ik dat meegedragen en nu zeg ik ens iets en o jee, ik vind het erg op het feit te worden gedrukt dat onze vriendschap mij veel meer betekend heeft dan ik haar en dat ik het toegelaten heb dat ze me vaak respektloos behandeld heeft,dat gedrag,dat eisen, nu pas herkende ik dat,na zo veel jaar,na alles wat ik geinvesteerd heb aan tijd en moeite,van mij heeft ze geweten en gezien hoeveel ze me betekent,nu zo afgescheept te worden als ik ens wat zeg is bitter, mijn had ik maar eerder heeft geen baat,ik ben er nu pas klaar voor ,voor mezelf op te staan, dat ik me niet langer zo laat behandelen,zelf is ze er niet toe in staat,ok geen probleem,maar dat wijsvingertje uitgerekend van iemand diezelf niet bereikbaar is, haar zegje meteen doet en nu ik het doe is ze niet toe in staat te reageren, oorspronkelijk had ik er een probleem mew en zoals van ouds gaat het nu om haar, ik denk nu,als er niks meer komt ze beledigt blijft dan zo iemand liever kwijt dan rijk,
Begrijpelijk dat je iemand dan liever kwijt dan rijk bent. Jeetje wat een verhaal!
Ik snap helemaal niks van bovenstaand verhaal
Heel herkenbaar. En toch zijn er periodes in vriendschappen dat het even wat meer van een kant komt, bijvoorbeeld vanwege ziekte oid. Ik word er ool altijd er onzeker van als ik steeds initiatief moet nemen. Maar soms hoor je later terug dat een vriendin het enorm waardeerde, dat je er trouw voor haar was…
Pingback: De 10 meest gelezen blogs van 2021 | Zo simpel is dan geluk