Goud, zilver, brons

Goud, zilver en brons, dat zijn de kleuren van de medailles. De medailles die voor Nederland binnenstromen tijdens de Olympische Spelen. Helaas wil het met het snowboarden nog niet erg lukken. Hoewel het uiteraard al een prestatie is om aan de Spelen deel te nemen. De schaatsers doen het heel erg goed. Bij de mannen leek het er zelfs even op dat men bezig was met een Nederlands Kampioenschap in plaats van met de Olympische Spelen. Er worden topprestaties geleverd. En is het niet prachtig om te zien hoe het koningspaar onze sporters aanmoedigt? Om nog maar te zwijgen over de huldigingen in het Holland Heineken House. De Olympische Spelen, ik geniet ervan.

Ik probeer zoveel mogelijk van de Spelen mee te krijgen. Helemaal leuk natuurlijk, maar mijn studie begint er wel een beetje onder te lijden. (Hoewel er de afgelopen tijd waarschijnlijk sowieso niet heel veel van mijn studie terecht was gekomen omdat ik even niet zo lekker in mijn vel zit en daardoor ook geen concentratie heb.) Dat mag de pret echter niet drukken, want ik geniet volop.

Het langebaanschaatsen is iets wat ik altijd probeer te volgen. Ik weet eigenlijk niet waarom. Mijn ouders keken er altijd naar, dus het is er een beetje ingeslopen. En Sven Kramer is leuk. Shorttrack vind ik persoonlijk wat minder, maar kunstschaatsen vind ik weer erg mooi. Kunstjes doen met snowboards of ski’s vind ik erg gaaf om te zien. Wel vraag ik me af of ze er geen zere knieën en enkels aan overhouden. De andere onderdelen volg ik wat minder.

De Olympische Spelen, ze brengen mij een hoop plezier. Ze toveren daarnaast een lach op het gezicht van de sporters. Sporters die jarenlang hebben getraind om op dit moment te kunnen pieken. Sporters die op hun onderdeel een gouden, zilveren of bronzen medaille winnen. En wat mogen ze allemaal trots zijn op zichzelf. Vanzelfsprekend zijn er ook momenten van verdriet. Je wordt vierde, je valt, of het podium is gewoon niet binnen bereik. Het moment dat je op een paar duizendsten geen goud wint (Koen Verweij). Het moment dat je denkt goud te hebben, maar enkele seconden later blijkt dat je het goud op een haar na mist (Jan Smeekens).

Een lach en een traan, het komt allemaal voorbij. Niet voor niets word took wel gezegd dat sport emotie is. En voor de Nederlanders is dat tijdens deze Olympische vooral heel veel vreugde. Sterker nog volgens mij hebben de Nederlanders de meeste lol op deze Olympische Spelen. En zo denken ze er in Amerika ook over. Zie dit artikel!