Vroeger (een aantal jaar geleden dus) ging ik regelmatig naar concerten, festivals en optredens. Het was zelfs zo erg dat ik soms dezelfde artiesten (ik zal niet zeggen wie) twee keer op een avond zag, of drie keer in de week. (Hoe bedoel je obsessed?!) Ik genoot met volle teugen, van de muziek, van de gezelligheid met vriendinnen. Altijd was ik ruim van tevoren aanwezig om een plekje vooraan te kunnen bemachtigen om daar te hele avond te staan dansen en springen. (Geloof me, echt, ik heb me altijd netjes gedragen en ben verder absoluut niet te vergelijken met mensen zoals je die zag in het programma Fans.)
Nu is dat allemaal wat lastiger. Toch laat ik mij door mijn beperkingen absoluut niet tegenhouden om zo nu en dan van concerten te genieten. Soms zijn er zitplaatsen, dan weer regel ik dat ik op een barkruk kan zitten en soms is er een zogenaamd mindervaliden vak. Natuurlijk kost het me dan nog veel energie en ben ik vaak nog dagen ‘ziek’, maar dat is het mij allemaal waard. Alleen soms, soms levert het me wel wat irritaties op.
Zo werd ik regelmatig raar aangekeken als ik aangaf dat ik had gebeld voor een barkruk of zitplaats. “Maar je loopt als een kievit?” is één van de uitspraken die ik wel eens te horen kreeg. Gelukkig kan ik dit soort opmerkingen goed naast mij neer leggen.
Ook het mindervaliden gedeelte geeft regelmatig issues. Zo is het vaak te klein om alle ‘mindervaliden’ een plek te kunnen geven.
Ik weet nog dat ik een keer van tevoren had gevraagd of je ergens kon zitten. Dat kon inderdaad (op de mindervaliden tribune) maar vol was vol. Ruim op tijd was ik dus aanwezig en na wat uitleg en aandringen (waarom zou je iemand inmiddels meteen geloven?) mocht ik als een van de eersten plaatsnemen. Niet veel later kwamen er een aantal rolstoelers en werd ik vriendelijk doch dringen verzocht of ik een rij naar achteren wilde, rolstoelers hadden voorrang. Nu ben ik niet zo moeilijk en gun ik het iemand anders ook om een leuke avond te hebben, dus heb ik er op dat moment geen probleem van gemaakt. Toch vind ik het niet erg eerlijk. Waarom heeft iemand in een rolstoel (niks ten nadele van personen in een rolstoel hoor) meer recht op een plek dan iemand zoals ik, die wel kan lopen maar toch ook echt geen hele avond kan staan? Ik snap het niet. (En heb de organisatie na afloop hier ook nog even op gewezen.)
Ook afgelopen maandag, op het bevrijdingsfestival in Zoetermeer, heb ik me mateloos geïrriteerd. Iedereen die het mindervalide vak binnenkwam sloot netjes aan en zat op een rij. Op gegeven moment was de rij vol en kon er eigenlijk niemand meer bij. En wat gebeurde er? Er kwam een dame in scootmobiel die gewoon naar binnenreed en voor iedereen zijn neus ging zitten. Met naast haar een man die bleef staan. Ze benamen hiermee een groot aantal mensen (die al uren eerder aanwezig waren dan zij) het zicht. Een aantal mensen hebben hen aangesproken en ook de beveiliging ging er op af, maar er werd niet naar geluisterd. Ik heb me er echt over verbaasd hoe asociaal deze mensen waren.
Het is niet zo’n pretje om tijdens een concert vooraan te staan. Iedereen loopt te duwen en te trekken en er ontstaat soms zelfs ruzie. Elkaar iets gunnen is tegenwoordig vrij lastig. Maar dit is dus ook in het mindervaliden gedeelte zo. Erg jammer.
Gelukkig zijn dit maar kleine irritaties die ik snel weer vergeten ben. Ik focus me namelijk liever op de gezelligheid en het leuke concert waar ik ontzettend van geniet!
Zo simpel is dan geluk 
Inderdaad bwah !
hey, wij gaan ook vaak naar concerten! Maar ik heb altijd mijn stok mee, mijn geliefde Poppie! Daardoor zien de mensen ook dat je het moeilijk hebt, gaan niet tegen de drummen en zo. . IK bel ook vaak voor een stoel of barkruk, als het enigzins kan. Maar wij hebben natuurlijk de miserie dat men niets aan ons ziet en ze bekijken ons als hypochonders, en dat nog meer pijn dan. Met mijn wandelstok kan ik het ook een beetje langer uihouden. Blijf genieten meid, en trek je van de rest geen fluit aan, En als ik s anderdaags geradbraakt ben, wel ja, dan neem ik dat braafjes erbij, ik zorg dat ik voor die dag dan niets gepland heb. Laat de festivalletjes maar komen!
Super dat jij je ook niet laat tegenhouden door je beperkingen! 🙂
Ik ga dit jaar zeer ver op reis, rusten ga ik wel doen als ik terug thuis ben, dan heb ik tijd zat!
ja, het is goed dat er aan minder validen is gedacht en wordt gedacht, maar dat heeft nog enige aandacht nodig. Het moet vooral leuk en gezellig zijn, voor iedereen.
Hé ja, ik kan het me heel goed voorstellen dat je je daar aan stoort! Wat vervelend ook dat ze zo’n opmerkingen geven, alsof je ervoor kiest.
Veel van die zaken komen trouwens ook voor bij de staanplaatsen in het midden. Ik ben bijvoorbeeld behoorlijk groot, maar kom toch altijd vroeg naar een concert. Ik laat kleinere mensen graag voor, maar niet als ze een kwartier voor het begint aankomen en dan helemaal naar voor willen met hun lengte als argument…
Maar kijk, zolang je nog van de muziek kan genieten – het is zoals je zegt: die irritaties gaan wel weg als het begint 🙂
En gelijk heb je hoor! Sowieso is het onmogelijk alle kleine mensen voor te laten, dan sta je zelf op gegeven moment achteraan.
ik begrijp je frustraties zeker!
Ik mag dan (nog) fit zijn, als ik op een optreden meer dan een uur rechtop moet staan voel ik dat ook. Als mindervalide moet het zeker geen pretje zijn als je geen bevoorrechte plaats of steun krijgt.
Onlangs zag ik een soort wandelstok, maar waar je gewoon kon op gaan zitten, misschien wel een ideetje?
Ja, die heb ik! Maar daar kan je geen uren op zitten, haha!
Jou irritatie kan ik erg goed begrijpen. De combinatie van mindervaliden, jong en lopend binnen komen, is voor velen een brug te ver ……. die combi kunnen ze gewoon niet leggen!
Heb je inderdaad geen kruk of stok of zo iets? Misschien kun je hem wel bij iemand lenen voor een concert.
Het is erg triest, maar als dat helpt zou ik het zeker doen!
Jij hebt net zo goed recht op een beetje comfort tijdens een concert, en de dag erna, als de dame in die scootmobiel!
Gelukkig houdt het je niet tegen om te gaan, blijven doen,……echt!!!
Ja, dat doe ik zeker. 🙂
Ik kan me je frustratie helemaal voorstellen. Zelf voel ik me vaak ook bezwaard als ik ergens op een stoel zit (in de trein, of gewoon ergens waar je moet wachten) en er komt iemand binnen die ouder is dan ik maar wel veel fitter. Slaat natuurlijk nergens op maar ik zit me dan een beetje te schamen omdat ik daar zit en zij niet.
Ja, dat heb ik ook heel vaak. Ik ben ook gewoon opgevoed met het opstaan voor oudere mensen en vind het dan altijd lastig als ik dat niet kan doen. En dan wordt ik, met mijn 25 jaar, ook nog aangekeken door anderen alsof ik asociaal ben.
Brrrrrrrr, Kan me je frustratie helemaal voorstellen hoor!
Oeh ja, frustrerend! Ik ben al eeuwen niet meer naar concerten/festivals geweest waar je moet staan. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat er wel een oplossing is, al is die dus blijkbaar ook niet helemaal ideaal.