Het beroep van doktersassistent is een prachtig beroep. Het is fijn om mensen te kunnen helpen. De ene keer is het al genoeg om even naar iemand te luisteren. De andere keer is iemand in levensgevaar en moet er snel actie worden ondernomen. Over het algemeen zijn de mensen je dankbaar. Soms zelfs zo dankbaar dat je een telefoontje van ze krijgt of iets lekkers voor bij de koffie. Dit soort dingen zijn absoluut niet nodig, maar wel heel erg mooi. Ik vind het zo fijn om iets voor iemand te kunnen betekenen en doe mijn werk dan ook met veel plezier.
Laatst zag ik op tv iets over de lange wachttijden bij de huisartsenpost voorbij komen en las ik wat reacties van mensen hierop. Ik moet eerlijk bekennen dat ik hier wel een beetje geïrriteerd van raakte. Natuurlijk zal er in een huisartsenpost heus wel eens iets mis gaan, waar mensen werken worden immers fouten gemaakt. Toch weet ik heel zeker dat hetgeen waar deze mensen over klagen voor een groot deel door henzelf wordt veroorzaakt.
Op mijn werk merk ik het ook. Naast de ontzettend lieve, fijne, begripvolle patiënten zijn er toch ook veel patiënten die je net even wat meer stress bezorgen. Dit kan klein zijn, maar het kan ook zijn dat je letterlijk wordt uitgescholden aan de balie of telefoon.
Liever gisteren dan vandaag
Een uitspraak die wij vaak gebruiken op de werkvloer. Wanneer mensen een afspraak willen maken, willen ze het liefst meteen komen, sterker nog, eigenlijk wilden ze liever gisteren nog komen. In een drukke praktijk is daar helaas geen ruimte voor. Aan de hand van een protocol moet de assistente dan ook beslissen hoe urgent iemand zijn situatie is en daar naar handelen. De ene keer zal iemand dus binnen een uur moeten worden gezien, de andere keer is het geven van advies voldoende. (Zo werkt het overigens ook op de huisartsenpost.) Dit levert soms best wel een strijd op met een boze patiënt tot gevolg.
Daarnaast heb je regelmatig mensen die eisen stellen aan het moment van hun afspraak. Natuurlijk proberen wij hier altijd zoveel mogelijk rekening mee te houden en iemand in te plannen op het moment dat het voor hem uitkomt met werk of andere belangrijke dingen. Helaas is dat niet altijd mogelijk met als resultaat dat deze mensen inderdaad voor dingen waar geen spoed bij komt kijken naar de huisartsenpost gaan ’s avonds of in het weekend, omdat dat hen beter uitkomt qua tijd.
Luisteren naar je lichaam
Wat ik ook vaak merk ik dat mensen ongeduldig zijn en niet meer luisteren naar hun lichaam. Ook wel begrijpelijk natuurlijk gezien wij in een maatschappij leven waar tijd staat voor geld. Voor een simpele griep wordt de huisarts gebeld, terwijl een griep puur en alleen uitgeziekt kan worden. En ja, dat kan inderdaad wel een week of langer duren. Ook voor andere klachten willen mensen al snel een zalfje of antibioticum, terwijl het lichaam het eigenlijk prima zelf kan oplossen. (Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk.) Heeft een klein kindje een dagje koorts (en verder geen alarmverschijnselen) dan wordt de huisarts al snel geraadpleegd, terwijl een kind ook gewoon ziekjes kan zijn en de koorts geen kwaad kan. Het advies (ook weer naar aanleiding van een protocol) dat ik deze mensen geef wordt dan ook absoluut niet aangenomen. “Jij bent toch geen dokter!”
Het zijn maar een aantal voorbeelden van situaties waarin het soms best lastig is om doktersassistent te zijn. In dit soort situaties probeer ik mij altijd zo goed mogelijk in te leven in de ander. Natuurlijk snap ik dat iemand die bezorgd is graag zo snel mogelijk langs wil komen. Ik begrijp het dat angst soms wordt uitgedrukt in boosheid. Vaak weet ik door rustig te blijven en uitleg te geven er altijd wel uit te komen met patiënten. (Mijn collega’s vinden mij soms zelfs té lief.)
Soms lukt dit echter ook niet en valt er absoluut niet met mensen te praten. Mensen worden boos en dwingen je om een afspraak te maken of schelden je de huid vol. Momenten die echt niet fijn zijn. Hoewel ik hier goed mee om kan gaan en mij dit niet persoonlijk aantrek is het toch wel jammer dat ook deze momenten er zijn. Als doktersassistent wordt je het dus echt niet altijd makkelijk gemaakt.
Gelukkig zijn er veel meer leuke en fijne momenten. Zijn er veel meer lieve en begripvolle patiënten. Vallen de vervelende momenten in het niet bij de positieve momenten die het beroep je brengt. Maar soms, heel soms, hoop ik wel eens dat de ‘lastige’ mensen in zouden zien dat wij ook maar gewoon een mens zijn.
Zo simpel is dan geluk 
Een beetje eigen aan de ‘klant’ van vandaag, denk ik. Mensen zijn egoïstisch geworden, denken alleen aan zichzelf en trekken zich niets aan van de stress van anderen…
Inderdaad!
Herkenbaar. Ik heb een jaar op een poli in een ziekenhuis gewerkt en daarvoor een poos op de ongevallenpost. Ik heb me vaak verbaasd over de klachten waarmee men ’s avonds of in het weekend naar het ziekenhuis kwam en meteen geholpen wilde worden.
Het komt denk ik ook omdat de werkwijze gewijzigd is. Jij moet je nu aan een protocol houden, dat was voorheen niet zo.
Het is pas sinds een jaar of 10 (als ik terugdenk) dat een doktersassistent vragen gaat stellen, wat er aan de hand is, waarom je zelf denkt dat je niet kunt wachten. En veel mensen kunnen daar misschien moeilijk mee omgaan. Ik had dat in het begin zelf ook, dan dacht ik, dat gaat je niks aan.. Maar jullie moeten het nu dus gewoon standaard vragen heb ik later begrepen.
Ik woon nu 3 jaar in Zeist en ik ben superblij met mijn huisartsen, 2 in een praktijk, nog nooit gehad, maar het maakt mij niet uit met wie de afspraak wordt gemaakt. En de assistentes zijn ook super. Ik heb ook wel eens gevraagd of ik een wond die maar niet dicht wilde aan de assistente mocht komen laten zien. Kreeg ik natuurlijk ook een afspraak. En toen zij het niet vertrouwde haalde ze zelfs de dokter er even bij. Dat vond ik wel mooi, als er echt iets is gaan ze voor je.
Ik vind dat je in dit logje jouw ‘plek’ goed verdedigt en dat mag ook. Helaas is het in elke werkkring niet altijd zo makkelijk, ook in het bedrijfsleven en bij de overheid niet. Maar ik hoop dat de ‘leuke’ patiënten en reacties zullen blijven overheersen.. X
Ik denk dat het eerlijk gezegd ook voor een groot deel door de mentaliteit van de mensen komt. 😉
Waardoor je inderdaad in elk werkveld wel tegen dingen aanloopt.
Dat laatste ga ik wel vanuit hoor! 🙂
Xxx
Niet in jou beroep maar ik heb dus wel zo’n vak waar ik dagelijks met lastige mensen tem maken krijg. En soms zijn dat dus mn collega’s. Het zou al veel schelen als de mensen eens wat minder met hun telefoon bezig zijn.
Wanneer het je collega’s zijn is dat helemaal lastig! Met hen moet je vaak toch samenwerken e.d.
Is soms heel moeilijk he? Ik werk in een winkel en je komt dezelfde mensen daar tegen. Is nochtans iets heel anders maar wij krijgen ook vaak een hele berg shit over ons heen en dat gaat dan over banale dingen als een bloesje of een paar schoenen. Maar inderdaad, de klanten/patiënten die je dan echt dankbaar zijn, dat doet enorm veel deugd! 🙂
Moeilijk op zich niet. Maar het is soms gewoon heel erg jammer dat je je uiterste best doet voor mensen en het dan nog niet goed is.
Bij jou zijn het inderdaad ook wel hele stomme dingen waar een probleem van wordt gemaakt.
Waar je met mensen werkt heb je te maken met de grillen van mensen. Ze denken tegenwoordig alleen maar aan zichzelf en kijken niet verder. Fijn dat het maar bij een paar ‘incidenten’ is gebleven. Tegenwoordig zie je helaas ook niet voor niets dat de assistente achter een glas zit waardoor je afgeschermd bent van de patiënt.
Ik vind het altijd heel lastig om te bellen over de kinderen. Vaak ben ik wel bezorgd, maar nog niet op het punt dat ik persé een dokter MOET zien. En dan bel ik en dan zeggen ze dat ik toch maar langs moet komen. Maar dan voel ik me alweer een zeur… Dus de andere kant is er ook. Dat mensen niet zo graag hoeven en dan toch door jullie aangespoord worden om te komen. Waarschijnlijk maar goed ook, maarja ik voel me dan dus zo’n zeur.
Hihi dat is weer de andere kant ja. Ik heb ook een keer bij iemand aangedrongen toch te komen. Uiteindelijk bleek die man een hartinfarct te hebben, dus ik was blij toe.
Overigens merk ik vaak wel dat ouders van kinderen die echt erg ziek zijn dat zelf toch wel aanvoelen.
Lijkt me heel lastig hoor, om in dit werk te maken te krijgen met moeilijke mensen. Ik snap namelijk wel dat ze zo willen doordrammen, zelfs al weet jij dat ze ongelijk hebben (omdat je gezondheid geen kleinigheid is). Zie dat maar eens zo te manoeuvreren dat ze wel naar je luisteren…
Fijn dat je ook veel leuke ervaringen hebt! 🙂
Ik kan me zeker voorstellen dat je dit soort dingen meemaakt, gelukkig is het meer uitzondering dan regel!
Lijkt me heel frustrerend om iemand te woord te moeten staan die beweert dat jij geen dokter bent. Maar aan de andere kant snap ik ook wel weer dat mensen soms het gevoel hebben dat ze wat meer voor zichzelf op moeten komen om voor elkaar te krijgen wat nodig is, want het komt helaas ook voor dat je door de dokter weggestuurd wordt terwijl er wel degelijk wat aan de hand is. Zo heeft mijn moeder jaren geleden geweigerd om weg te gaan uit de spreekkamer als ze geen verwijzing voor een MRI-scan kreeg, en bleek vervolgens dat ze haar nek gebroken had… Dus ik begrijp dat patiënten soms doordrammen omdat ze zich oprecht (en soms terecht) zorgen maken. Al mag dat natuurlijk nooit een reden zijn om te schelden 😦
Tegenwoordig is elke job met klantenservice een uitdaging omdat “klanten” (hier patienten) mondiger geworden zijn, ongeduldiger en we sneller abstractie maken van de persoon aan de andere kant om gewoon ongezouten onze mening te spuien. Dat is geen goede evolutie. Zelfs al ben ik ontevreden met een of andere dienst, dan probeer ik toch altijd te beseffen dat de andere persoon ook maar zijn job probeert uit te oefenen. Het moet echt niet leuk zijn als je zo’n lastige patiënten aan de lijn krijgt.
Jij bent nu de 2e Nederlandse blogster die ik lees die doktersassistente is en ik had me al zitten afvragen wat die functie inhoudt. In België bestaat die niet. We hebben een compleet andere cultuur wat betreft gezondheidszorg en ik zou het eerlijk gezegd ook extreem moeilijk hebben als ik jou aan de lijn krijgt.
In België is het zo dat je gewoon met een arts (of specialist!!) gewoon kan bellen om een afspraak te maken. IN mijn huisartsenpraktijk is er een online agenda en ik kan klikken op een leeg vakje voor een afspraak. Als je ’s avonds kijkt voor diezelfde avond is het wellicht al vol, maar dan bel ik en dan neemt een van de artsen op en het is me al altijd (!!!) gelukt om binnen de 2u mogen langskomen. ‘k bel wel enkel voor de kinderen die ziek zijn met koorts. Voor niet dringende gevallen vb mijn baby die zijn groeicurve niet volgt en wiens gewicht moet opgevolgd worden, dan boek ik 1-2 weken vooraf in die agenda een afspraak…wel ’s avonds na mijn werk, wanneer het me het beste uitkomt. Er is nooit iemand die je uitdaagt of het wel nodig is dat je een arts consulteert, integendeel. Als ik exceem heb, ga ik niet naar huisarts, maar maak ik direct afspraak met dermatoloog. In België mag je niet 1 (!!) dag afwezig zijn op het werk zonder een ondertekend afwezigheidsattest van een dokter indient. Dat is compleet belachelijk, maar raakt maar niet afgeschaft. Zo zit je soms bij de dokter “Wat kan ik voor je doen? ” “Euh, ‘k heb griep denk ik, ‘k ga straks weer in mijn bed kruipen, maar ‘k kan niet gaan werken dus ik heb een attest nodig.” Echt zinloze geldverspilling in de Belgische gezondheidszorg.
Maar dat een niet-arts me op basis van een vastgelegd protocol (dat 95% van de gevallen correct zal werken) zal bepalen of ik wel of niet een arts kan zien…dat zou ik verschrikkelijk vinden. Mijn jongste zoontje heeft bijvoorbeeld ontdubbeld niersysteem met hoger risico op nierinfecties dus mij is opgedragen bij de minste koorts een arts te raadplegen die moet uitsluiten dat er geen blaas/nierinfectie is, ook al vermoed ik dat hij gewoon een snotneus heeft. Jouw protocol zou mij hier wellicht onterecht uitsluiten. Zo bestaat er toch altijd een kans dat iets onschuldig lijkt op basis van een protocol, maar het niet is. En zo verspillen we dus liever geld in België dan dat we ook maar 1 risico nemen.
Dat cultuurverschil is wel geen excuus om onbeschoft te zijn.
Het is inderdaad echt een heel groot verschil!
In ons geval zou jouw zoontje onder een risicogroep vallen en zal hij dus ook diezelfde dag door de arts gezien moeten worden. 🙂
Mensen zien een gang naar de dokter als een rimpel in hun leven. Er is een probleem, en dat moet zo snel en zo gemakkelijk mogelijk worden opgelost, als even kan. Overgeleverd aan de zorg van anderen.
Ja, dat is echt wel een kenmerk van deze maatschappij: zodra er iets is, moet er gelijk een oplossing komen. Soms is uitzieken het enige antwoord. Het is niet anders.
Heel knap dat je dan toch zo rustig kunt blijven!
Dank je!
Veel mensen denken tegenwoordig dat alles in het leven maakbaar is, ook de tijd van de huisarts!! En dan wel naar hun zin natuurlijk.
Veel mensen beseffen inderdaad niet dat als de doktersassistente die eerste triage niet zou doen, ze nog langer zouden moeten wachten op een afspraak als het echt heel dringend is.
Dat kun je mensen ook niet meer duidelijk maken, gewoon omdat er niet geluisterd word.
Jij hebt mooi werk, maar daardoor ook soms best zwaar werk kan ik me zo voorstellen.
Ooh herkenbaar. Vooral als de assistent op de stoel van de arts gaat zitten. Vanuit jou snap ik dat, er zijn protocollen die er zijn om onnodige drukte te voorkomen. Als patient vind ik t vervelend omdat ik het lastig vind een afspraak te maken en dan als t ware eerst nog door de keuring moet..
Maar goed, dingen veranderen en mensen hebben steeds minder geduld ook voor dat soort dingen. Kan me voorstellen dat dat je werk best lastig kan maken.
Vervelend dat je het als keuring ervaart. Dat is absoluut niet de bedoeling. Het is eigenlijk juist in het belang van de patiënt om goed duidelijk te krijgen wat de klacht is en vooral ook geen (levensbedreigende) dingen te missen.
Net zoals bij ons aan het loket… eens ze er staan, moeten wij alles laten vallen om hen te helpen. Mensen hebben geen geduld meer en zijn vaak egoïstisch.