Regelmatig krijg ik te horen dat ik altijd zo positief ben. De mensen om mij heen vragen zich wel eens af of ik wel eens chagrijnig ben. Ze zien het nooit van me en kunnen het zich niet voorstellen. Om eerlijk te zijn ben ik ook niet snel chagrijnig. Wanneer ik toch een dag heb dat ik met het verkeerde been uit bed ben gestapt kan ik dat eigenlijk al snel weer ombuigen. Ik heb namelijk alleen mezelf er maar mee om me chagrijnig te voelen. Het liefst bekijk ik alles van de positieve kant en probeer ik iets negatiefs altijd om te buigen naar iets positiefs.
Ben ik altijd positief geweest?
Sowieso ben ik altijd wel iemand geweest die blij en vrolijk is. Als klein meisje was dit al zo en daarin is niks veranderd. Hoewel ik toen ik heel jong was wel echt gigantische driftbuien had, maar die zullen we maar snel vergeten. Van nature ben ik optimistisch. Ik probeer altijd het positieve te zien in situaties of mensen.
Toch is er ook zeker wel een periode geweest dat mijn positiviteit even wat minder aanwezig was.
Op een gegeven moment namen mijn lichamelijke klachten de overhand. Het was een periode waarin alles tegelijk kwam. Mijn fysiotherapeut wist niet goed meer wat ze voor mij kon doen, dus in overleg met de huisarts ben ik begonnen met een revalidatietraject. Dat was behoorlijk pittig.
Het lukte mij niet om mijn stages als Hbo-verpleegkundige te voldoen omdat het fysiek te zwaar was. Op die manier zou ik mijn studie niet af kunnen ronden dus nam ik met heel veel pijn in mijn hart de beslissing om te stoppen met mijn opleiding. Mijn vriendinnen begrepen mij niet goed en in plaats van dingen bespreekbaar te maken lieten ze mij links liggen. Juist in deze moeilijk periode waarin ik mijn studie had moeten stoppen en bezig was met een zwaar revalidatietraject lieten ze mij vallen. Dat deed erg veel pijn.
Bovendien kon ik niet langer verder gaan met mijn grootste passie, twirlen. Het was een grote stap om daarmee te stoppen na hier jarenlang heel veel tijd in te hebben gestoken. Ook andere leuke dingen vielen weg omdat ik ze vermeed omdat het teveel pijn opleverde.
Alles bij elkaar was dat dus best een heftige periode. Een periode dat het voor mij heel lastig was om positief te zijn. Ook toen probeerde ik het zeker nog wel, maar er waren ook absoluut dagen dat het niet lukte en ik alleen maar kon klagen of gewoon ontzettend verdrietig was.
Gelukkig heb ik mezelf een schop onder mijn kont kunnen geven en heeft zeker ook het revalidatietraject mij geleerd hoe ik beter met mijn lichamelijke klachten om kon gaan. In een negatieve spiraal blijven zitten en medelijden met mezelf hebben zou mij echt niet gaan helpen. Stapje voor stapje kwam mijn positiviteit weer terug en begon ik mezelf weer terug te kennen. Inmiddels ligt deze periode ver achter mij en heb ik gelukkig al lang en breed kunnen accepteren dat mijn situatie is zoals hij is. Maar, nee, ik ben dus zeker niet altijd positief geweest.
Ik heb veel bewondering voor je!
Dank je wel!
Sterk!
Dank je!
Je hebt van heel ver teruggekomen. Heel dikke bewondering, ook voor het feit dat je het positivisme blijft promoten!
Dank je wel! ❤
Veel respect van hoe jij jezelf zo positief opstelt in het leven.
Zelf ben ik ook iemand die alles naar de positieve kant trekt en bekijkt. Dat maakt het leven altijd iets dragelijker.
Aum Shanthi
Dank je wel. Het maak het leven zeker dragelijker om dingen positief te bekijken!
Het zijn dan ook geen positieve dingen. Op zo’n moment leer je je vrienden kennen een harde les helaas. Maar je bent eruit teruggekomen en dat vind ik heel erg sterk.
Ja, je leert zeker je vrienden kennen op zo’n moment. Dank je wel!
Misschien niet altijd positief geweest, maar wel altijd blijven zoeken naar positiviteit. En dat valt, gezien je geschiedenis (en een aantal ‘vriendinnen”) niet altijd mee.
Mooie spreuk. Herkenbaar ook.
Volgens mij ook wel een spreuk die op jou van toepassing is. 🙂
Inderdaad…. Vandaar dat bij jou lezen een ‘feest’ van herkenning is… (Ik had liever op een andere manier gefeest.)
Ik vind het een mooie eigenschap. En in dat soort periodes leer je je echte vrienden wel kennen..
Ik moet zeggen dat ik zelf ook altijd wel positief was, tot ik depressief werd, daardoor is het optimisme soms ver te zoeken.
Begrijpelijk dat in jouw geval het optimisme soms ver te zoeken is. Hopelijk gaat het steeds een klein beetje beter met je. ❤
Het zou ook niet normaal zijn als je het ten tijde van het toeslaan van je beperkingen en het opgeven van je studies , onmiddellijk happy was geweest; et vraagt tijd, maar vooral aanvaarding en dan pas kan je verder. Sommigen leren het nooit en wentelen zich in zelfmedelijden, zielig! Goed bezig!
Nee, dat zou zeker niet goed zijn geweest. Dank je!
Ik heb mezelf ook geleerd om de leuke dingen te zien en de nare dingen zo min mogelijk aandacht te geven.
Een positieve ingesteldheid helpt iemand zeker een heel pak vooruit. Al ben ik er géén voorstander van om alles naar de achtergrond te verdringen. Ruimte voor de minder prettige dingen in het leven moet er voor mij ook zijn en de juiste mensen die dan voor jou klaarstaan.
Nee, daar ben ik ook zeker geen voorstander van. Mooie toevoeging.
Zo’n schop onder je eigen kont is meestal wel fijn inderdaad. Positiviteit helpt zeker wel en is in mijn ogen vaak het halve werk.
Mooie blog.
Roept de vraag over mezelf op.
Hoe is dat bij mij?
Tegen mij wordt ook altijd gezegd dat ik zo’n vrolijk en blij mens ben.
Nu wel, maar het grootste deel van mijn leven was dat een masker naar buiten toe en was ik helemaal niet zo blij en vrolijk.
Gelukkig is dat veranderd en dat maakt dat ik tot de conclusie kom dat ik een rijk mens ben, net als jij.
Heel erg mooi om te lezen. Ben blij dat je je masker af hebt kunnen zetten. 🙂
💐voor jou, een zeer verdient, virtueel bosje bloemen 💐
Dat is nog eens lief, dank je!
Pingback: Quote | Everything in life… | Zo simpel is dan geluk