De huisarts is een plek waar ik niet veel kom. Mijn eigen huisarts dan, want op mijn werk zie natuurlijk ook dagelijks huisartsen. Hoewel ik soms wel degelijk klachten heb, ben ik ook team ik-kijk-het-wel-even-aan en gaan bovendien veel dingen daadwerkelijk uit zichzelf wel weer over. Heb ik last van spieren of gewrichten, dan ga ik meteen naar de fysiotherapeut, daar kan een huisarts toch helemaal niks mee. Mijn huisarts verdient dus niet heel erg veel geld aan mij. Toch is er ook nog iets anders dan meespeelt.
Eigenlijk heb ik al van jongs af aan regelmatig vage klachten. Een deel daarvan kon uiteindelijk wel verklaard worden – zo ontdekte mijn fysiotherapeut bijvoorbeeld dat door mijn hypermobiliteit mijn gewrichten soms ‘verkeerd schieten’ – maar een deel ervan was ook een kwestie van ‘leer er maar mee leven’ (de chronische vermoeidheid bijvoorbeeld). Gelukkig nam mijn huisarts mij wel altijd serieus en ook de andere specialisten deden dat gelukkig ook wel. Inmiddels kan ik prima met mijn chronische klachten omgaan en kan ik ook accepteren dat niet altijd overal een diagnose voor te vinden is.
Toch heeft dit wel een bepaalde weerslag op mij gehad. Ik was het meisje ‘dat altijd wat heeft’ en hoewel ik daar zeker niet mee werd gepest, was het wel iets wat de mensen om mij heen dachten. Mijn klasgenoten, maar bijvoorbeeld ook mijn vriendinnen. Bovendien ga je toch aan jezelf twijfelen. ‘Voel ik die pijn nu echt, of word ik gek?’
Dit zorgt ervoor dat ik bij nieuwe klachten onbewust toch snel geneigd ben om te denken dat het geen zin heeft om naar de huisarts te gaan. Ze kunnen immers vast toch weer niks vinden. Zo loop ik eigenlijk al drie jaar met tintelingen in mijn arm rond. Waarschijnlijk een zenuw die ergens onderweg klem zit. Eigenlijk dus wel een bezoek aan een neuroloog waard. Maar denk ik dan al snel, wat gaat die er aan doen? Ofwel ze kunnen niet vinden waar het vandaan komt, ofwel ze geven me het advies om naar de fysiotherapeut te gaan en daar loop ik al. Misschien dat een operatie ook nog tot de mogelijkheden behoort, maar zit ik daar op te wachten? Nee, laat maar.
Zo zijn er dus wel meerdere dingen die ik maar gewoon op zijn beloop laat omdat ik er wel mee kan leven. Maar daarachter zit waarschijnlijk toch ook een gevoel van ‘ze vinden vast niks’, ‘ik stel me vast aan’ en ‘ze kunnen er waarschijnlijk toch niks mee’.
Toch ben ik laatst wel een keer naar de huisarts geweest. Ik vertelde het al eerder, ik ben elke keer zo snel kortademig. Bij inspanning, maar ook met het warme weer kon ik eigenlijk nauwelijks de deur uit. Daarbij had ik een aantal keer een licht beklemmend gevoel op mijn borst en zijn mijn voeten met dat warme weer net de voeten van een olifant. Het zou zomaar een restverschijnsel van de corona kunnen zijn, maar voor hetzelfde geld is er toch meer aan de hand. Ik heb me dus over mijn schaamte en angst heengezet en een bezoek aan de huisarts gebracht. Hij was het met mijn eens dat mijn klachten wel vreemd waren, dus heeft me doorgestuurd voor verder onderzoek. Waarschijnlijk zal hier niks uitkomen, maar dan heb ik voor mezelf in ieder geval iets ernstigs uitgesloten.
Zo simpel is dan geluk 
Zo herkenbaar!
Ik hoor ook bij de altijd-wat-ploeg en heb een ik-ga-wel-als-ik-omval tactiek voor huisartsenbezoeken…want ze kunnen inderdaad bijna nooit wat doen of het advies is ‘oefeningen’.
Maar voor ademen?
Goed dat je bent gegaan, daar moet je niet mee blijven lopen inderdaad.
Soms een controle kan geen kwaad. Het probleem moet ergens vandaan komen. Maar soms staan artsen en specialisten ook machteloos. Of luisteren ze niet naar de patiënt.
Sterke en beterschap
Aum Shanthi
Inderdaad maar beter laten nazien…
Hopelijk valt het mee, sterkte 🍀
Dank je wel!
Goed dat je gegaan bent. En nog beter dat er even goed naar gekeken wordt.
Dit herken ik zo hard! Ik mankeer altijd wel wat en ik weet wat de oorzaken zijn, dus voor een hoestje of wat rugpijn ga ik niet meer naar de dokter. Nu in Coronatijden is het wel lastig, dat hoestje, want mensen kijken me raar aan 🙂
Hihi ja, als je nu hoest of niest dan rent iedereen om je heen spontaan weg!
Ik hoop trouwens dat het inderdaad niets ernstigs mag zijn. Maar je hebt gelijk om het toch maar te laten checken.
Hopelijk is het een restverschijnsel van corona, hoort natuurlijk wel bij de symptomen. En ik weet en jij natuurlijk helemaal, dat het herstel soms heel lang kan duren! Sterkte!
Dank je wel!
Eens laten nakijken kan nooit kwaad.
Ik stel het ook zolang mogelijk uit.
Maar soms is het ook wel slim er eens heen te gaan.
Ik herken je stukje zo.
Niet geschoten is altijd mis, ken je dat spreekwoord? Ik hoop van harte dat wat er uitkomt makkelijk op te lossen is;)
Het is altijd goed om dit soort klachten verder na te laten kijken. En dan uiteraard maar hopen dat er geen gekke dingen uitkomen.
Goed zo.
Ik herken je gevoel trouwens wel. Toen ik de eerste herniaklachten kreeg dacht ik dat het de fibro was die opspeelde. Deed fanatiek mijn oefeningen en toen ik op een ochtend niet meer kon lopen dacht ik, misschien is het toch wat anders. Ik was toen ondertussen al wel een week of drie vier verder.
Je zet mij wel aan het denken btw.
Tjah, volgens mij ben jij een beetje hetzelfde als ik!
Dat idee heb ik ook wel eens. Soms reageer ik op jou en denk dan, dat zou je zelf ook eens moeten doen. 😉
Sinds ik borstkanker heb gehad ga ik voor elk hobbeltje en bobbeltje naar de huisarts. En daar schaam ik mij niet voor. Voorkomen is beter dan genezen.
Helemaal mee eens! Zeker als e al zo’n nare ervaring achter de rug hebt ben je voorzichtiger denk ik.
Hopelijk valt het mee. Goed dat je toch bent gegaan. je weet maar nooit en kan geen kwaad te checken. Sterkte!
Dank je wel!
Ik ben nog nooit naar de huisarts geweest, en hopelijk blijft dat zo. Tot op heden is altijd alles vanzelf weer overgegaan.
Dat is fijn!
Goed dat je toch gegaan bent, ik hoop dat het allemaal meevalt.
Ik ben ook geen regelmatige bezoeker bij de huisarts, ik bezoek ook al genoeg psychologen en psychiaters. En ik leef een beetje bij de regel ‘als het vanzelf komt, gaat het ook vanzelf weer.’ Dus er gaat vaak een tijdje overheen voor ik bedenk dat ik er misschien toch iets mee moet. Alhoewel, dat kan volgende week ook nog 😉
Haha, heel herkenbaar!
Als ik je relaas lees (en de reacties) ben ik stiekem blij dat ik niet de enige ben… Ik ben zelf ook zó vaak teleurgesteld in de hulp- en zorgverlening. Zeker sinds ik auto-immuun diabetes heb, wordt echt alles daarmee verklaard. Terwijl ik nooit ziek was en nu ook pas bij de dokter sta als er bloed uit loopt… Ik kan het ‘dat moet je leren accepteren’ bijna niet meer horen!
Ik hoop dat je fatsoenlijk antwoord krijgt waar je iets mee kunt! Sterkte!
Goed dat je wel bent gegaan!
Ik denk dat ik de huisarts zo’n twee keer per jaar bezoek. Eén keer per jaar moet ik mijn bloed laten testen op vitamines, dus dan moet ik bij hem een formulier halen en de resultaten bespreken. En vaak is er in de loop van het jaar ook nog wel iets een keer aan de hand.
Dat is wel lastig hè, dat als je eenmaal een bepaalde diagnose hebt alles al snel daarop wordt gegooid. Daar moet je zo mee oppassen.
Gemoedsrust is veel waard, dus heel goed van je dat je toch naar de huisarts bent gegaan.
Dank voor jullie reacties. Inmiddels is in ieder geval duidelijk dat mijn hart gewoon goed functioneert zowel in rust als bij inspanning, dus de kans erg klein is dat het van mijn hart wegkomt. Waarschijnlijk toch een restverschijnsel van de corona.
Ik loop ook niet met elk pijntje naar de huisarts. Dat maakt wel dat als ik iets heb, er meestal te lang mee doorloop.. maar ja, ik wil niet zeuren als iets vanzelf over gaat.\