Als klein meisje werd ik altijd al enorm blij van kinderen. Ik moederde over mijn jongere neefjes en nichtjes. De fles geven, ze in bad doen, ik vond het geweldig. Later paste ik regelmatig op en was ik altijd degene die op verjaardagen met ze naar de speeltuin ging. Hoewel ik niet altijd goed wist wat ik later wilde worden, was één ding zeker: ik wilde graag moeder worden. In de loop der jaren is hierin niks veranderd. Ik vind kinderen nog steeds fantastisch en het zou me geweldig lijken om moeder te zijn.
Op dit moment lijkt het wel of iedereen om mij heen zwanger is. Patiënten waar ik een goede band mee heb, collega’s, mijn nichtje… zelfs mijn zusje – die eigenlijk nooit zo van de kinderen was – wil een traject ingaan om zwanger te raken als alleenstaande moeder. Echt allemaal fantastisch mooi nieuws waar ik enorm blij van word. Het is echt heel bijzonder om die zwangerschappen van zo dichtbij mee te maken.
Een andere collega vroeg me laatst of ze mij een persoonlijke vraag mocht stellen. Wetende van mijn kinderwens vroeg ze zich af of ik het ergens ook niet moeilijk of confronterend vond, al die zwangere dames om me heen. Ik moest daar uiteraard even over nadenken. Nee, moeilijk vind ik het zeker niet, want ik ben oprecht heel erg blij voor hen. Toch begreep ik haar gedacht wel, want de kans dat mijn kinderwens in vervulling zal gaan wordt met de jaren kleiner en dat is ergens wel confronterend natuurlijk.
Dit jaar word ik 34 en heb ik inmiddels dus wel de leeftijd om eens serieus na te denken over mijn kinderwens. Op dit moment heb ik geen vriend, dus de droom van een prachtig gezin is op dit moment nog niet in beeld. Als vrouw heb je wel de mogelijkheid om een traject in te gaan om voor een solo moederschap te gaan. De wachttijd hiervan is zeker een aantal jaar, dus het is iets om nu al serieus over na te denken en dat heb ik dan ook gedaan.
Inmiddels weet ik namelijk heel zeker dat ik geen alleenstaande moeder zou willen zijn. Even los van het praktische stukje (ik heb geen woning, red ik dat financieel?) en het ethische aspect (wil ik wel dat mijn kindje geen vader heeft?), kan ik eigenlijk wel met zekerheid zeggen dat ik de zorg voor een kindje niet alleen aan zou kunnen. Met dagelijks lichamelijke pijn, hoofdpijn en vermoeidheid is het al een uitdaging om goed voor mezelf te zorgen. Wanneer ik een kindje zou hebben zou ik dat echt tekort doen. Iets wat ik zeker niet wil.
Hoewel ik absoluut blijf hopen dat mijn kinderwens ooit in vervulling gaat, denk ik dat het goed is om ook realistisch te zijn en in gedachten te houden dat de kans steeds groter wordt dat mijn droom niet uit zal komen. Natuurlijk is het sowieso altijd maar de vraag of een zwangerschap je gegeven is. En zelfs als dat zo is, kan het tijdens de zwangerschap nog mis gaan of kan je kindje stil geboren worden. Het is verre van vanzelfsprekend dat een kinderwens zomaar in vervulling gaat. Maar ik houd hoop en blijf vooral zeker ook genieten van het geluk van de zwangere dames om mij heen!
Zo simpel is dan geluk 
Wat een prachtig eerlijk en open blog. Wederom met bewondering gelezen. Bij gebrek aan geschikte woorden, een dikke knuffel voor jou ❤
Dank je wel! ❤
Wat schrijf je weer met een open hartje ❤🙏❤
Aum Shanthi
❤
Wat is dit eerlijk en open! Heel erg mooi om te lezen.
Het is als het ware een zoektocht tussen hoop en acceptatie, waarbij dat laatste nog niet helemaal aan de orde is, omdat de hoop er ook nog is…
Dat zeg je inderdaad heel erg mooi. Dank je!
Een logje dat toch een traan ontlokte. Mag ik je een fantastisch lief toewensen, die samen met jou die kinderwens tot leven kan brengen – het is je zo hard gegund!
Heel erg lief van je, dank je! X
Dit is echt een heel mooie en oprechte blog…het is heel sterk dat je hier zo open over bent ! Echt heel krachtig!
Dank je wel!
Zo simpel is geluk dan niet.
Ik wens het je van hart toe Het is je zo gegund. ❣️
Lief, dank je wel!
Ik denk dat veel vrouwen die alleen zijn die afweging maken. Ik heb hem ook gemaakt, want binnen een relatie lukte het niet.
Het is niet alleen een gemis, maar scheelt ook heel veel zorgen.
Zelf zit ik nu in de fase dat ik toch wel heel graag oma had geweest, want dat is wat ik nu veel om me heen zie
Ja, het heeft ook zijn voordelen, zeker in de wereld waarin we nu leven is het toch de vraag of je daarin wel kinderen wil opvoeden.
Snap wel ook goed dat jij nu het stukje oma zijn mist! X
Oh… ik hoop zo dat jouw gezinswens ooit uitkomt. Aan je looks ligt het zeker niet en je bent ook heel invoelend naar mensen toe, kan ook niet anders met het werk dat je doet. Hoewel je gezondheid is ook een dingetje… en heel goed dat je heel realistisch bent. Maar ik weet dat je daar allemaal niks aan hebt.
Mijn dochter had namelijk hetzelfde, ga hier maar niet haar hele verhaal vertellen maar het is zo vergelijkbaar met jou.
Maar… nou ja, ik blijf toch met je mee hopen, want hoop verloren… alles verloren. 🤗🦋
Lief dat je met me mee hoopt!
Heel goed dat je hierover blogt ❤
Dank je! ❤
Het is een lastig onderwerp om te bespreken, goed dat je er zo open en eerlijk over bent. Ik heb nooit een kinderwens gehad, dat was toen ik nog de vruchtbare leeftijd had vaak iets waar mensen hun mening over wilde geven. Nu gebeurt dat niet meer en wordt er ook nooit gevraagd waarom ik geen kind(eren) heb. Ik wens je een vervulling van je droom! xx
Dat lijkt me ook best lastig hoor, wanneer je geen kinderwens hebt, maar wel iedereen zijn mening daarover heeft. Gelukkig gebeurt dat nu niet meer.
Dank je wel! X
Heel goed om daar toch af en toe bij na te denken en langzaam gaat accepteren dat dat er helaas niet in zal zitten. Maar dromen mag natuurlijk altijd, het kan nog steeds.
Ja, altijd blijven dromen en hopen natuurlijk. 🙂
Bijzonder hoe mooi en realistisch je over dit gevoelige onderwerp schrijft. Wat het ook wordt uiteindelijk, ik wens je daar vooral vrede mete.
Dank je wel!
Mooi om je gedachten hierover te lezen! Ik wist bijvoorbeeld niet dat je een paar jaar moet nadenken als je het ‘alleen wilt gaan doen’.
Je hoeft volgens mij niet per se een bepaalde tijd na te denken, maar er is gewoon een mega lange wachttijd voor je aan de beurt bent.
Dank je!
Zo herkenbaar, het zou over mij kunnen gaan een aantal jaar geleden. En nu nog een beetje, al heb ik ondertussen wel een vriend, maar die is er nog niet uit of die nog een kind wilt. En hoewel ik hem niet onder druk wil zetten, heb ik mijn leeftijd tegen. Geen makkelijk thema he.
Vanuit je blogs had ik inderdaad wel het gevoel dat dit bij jou ook speelde. Inderdaad erg lastig!
Ik vind het knap dat je zo realistisch bent. En er goed over na denkt. Maar ik vind het vooral heel knap dat je het iedereen in je omgeving zo gunt en zo mee geniet. Dat maakt je een mooi mens, vind ik.
Dat is echt een lieve reactie! Dank je.
Wat een mooi open blog! Ik heb er een aantal jaar geleden ook iets over geschreven. Maar dan waarom ik (nog) geen kinderen wil. Ik ben nu 33, en ik weet het eigenlijk nog steeds niet. Echt enthousiast word ik er niet van. Dus ik denk niet dat het op dit moment voor mij is weg gelegd. Ik bewonder hoe realistisch je bent, ondanks dat dat met een kinderwens lang niet altijd makkelijk is.
Vooral je gevoel volgen hierin!
Dank je wel.
Mooi dat je er zo open over durft schrijven, ik hoop dat je wens mag uitkomen.
Dank je. 🙂
Gewoon even stil van je stukje.
Ik weet dat het niet zo vanzelfsprekend is altijd.
Maar hoop voor jou toch echt wel dat!!!
Lief, dank je wel. X
Als je kinderwens echt zo groot is (en ik geloof je), dan zijn er vast wel opties. Of je gaat specifiek op zoek naar een partner – daar zijn hele goede en betrouwbare sites voor – of je kijkt of iemand als donor vader wel betrokken wil blijven bij je kind. Er zijn heel veel opties om toch voor je 40ste nog moeder te worden, ook als je het traditionele (beetje saaie, imho) gezinnetje niet voor elkaar hebt.
En als de bloedbang niet belangrijk is, dan is pleegzorg ook nog een optie. Want ik heb er geen spijt van nooit aan kinderen begonnen te zijn, maar het lijkt me heel erg als je er na je 55ste achterkomt dat je echt iets gemist hebt.
(Wat dus niet wil zeggen dat je per se kids moet hebben, maar als je die wens echt hebt: zoek de oplossing!)
Ja, er zijn uiteraard verschillende opties. Maar door mijn gezondheid heb ik eigenlijk wel gewoon iemand nodig die echt bij mij woont, alleen is geen optie. Dat maakt het wel een stuk ingewikkelder.
Wat een mooie, open en oprechte blog! Heel goed dat je hierover schrijft.
Ik hoop het voor je… het is je zo gegund!
Lief, dank je wel!
Respect voor je oprechte blog. Ook je realistische overwegingen. Diepe buiging!
Respect voor dit open blog en om dit zo te delen. Hier iemand die eerst geen kinderen wilde en heb nu een prachtige zoon. Wat ik ermee wil zeggen: het leven komt hoe het gaat en wie weet… Vooral je gevoel volgen is belangrijk en dan is er inderdaad veel mogelijk tegenwoordig eventueel.
Ja, ik probeer inderdaad mijn gevoel te volgen. 🙂
Pingback: Een rumoerig jaar | Zo simpel is dan geluk