Lezen | Het labyrint der geesten, Woeste hoogten en Vermist

De donkere dagen komen er weer aan. Op het moment dat ik dit schrijf is het ook lekker aan het regenen. Dat zijn altijd fijne momenten om lekker met een boek op de bank te kruipen. Hoewel ik overigens liever met een boek lekker in de tuin zit te genieten van een zonnetje. Ergens hoop ik ook op nog wat mooie zonnige dagen, maar ik denk niet dat dat erin zit. Dan dus maar met een grote mok thee onder een dekentje op de bank ontspannen met een goed boek in mijn handen. Inmiddels zijn er weer meerdere boeken uit, waarvan ik er een aantal wil delen.

Het labyrint der geesten – Carlos Ruiz Zafón

Het laatste en volgens mij ook meest dikke deel van de serie Het kerkhof der vergeten boeken. Een serie die zich voor een groot deel in Barcelona afspeelt. Een prachtige stad, waardoor de boeken sowieso al een mooie achtergrond hebben. Het is alweer even geleden dat ik de eerdere delen gelezen heb, maar ik denk dat ik dit laatste deel toch wel het best en het mooist vond. Het boek zat vol met spanning en verveelde geen moment.
Het vertelt het verhaal van Alicia Gris, die in opdracht van de geheime dienst onderzoek gaat doen naar de verdwijning van minister Mauricio Valls. De minister heeft een geheimzinnig boek uit de serie Het kerkhof der vergeten boeken in zijn bezit. Tijdens haar zoektocht komt Alicia dan ook in aanraking met de boekhandel van Sempere & Zoon. Ze vindt verschillende antwoorden die zowel voor haar als haar dierbaren een gevaar vormen.

Woeste Hoogten – Emily Brontë

Een klassieker die ik eigenlijk nog nooit gelezen heb. Het werd dus hoog tijd. Het is een klassieke roman die het tragische liefdesverhaal vertelt van Heathcliff en Catherine Earnshaw. Heathcliff is als vondeling opgenomen door de familie Earnshaw. Hij groeit hier op tussen zijn zus Catherine en broer Hindley. Catherine kiest echter voor een veilige relatie met Edgar Linton waardoor Heathcliff zich verraden voelt en het landgoed ontvlucht. Als volwassen man keert hij terug en zint op wraak.
Het is wel duidelijk dat dit niet een roman is met alleen maar liefde en geluk. Vooral komt er ook veel jaloezie en wraak in voor. De personages vond ik allemaal niet erg positief overkomen. Eigenlijk had ik toch wel wat meer van het boek verwacht. Het is op zich een fijn boek om tussendoor te lezen, maar zeker niet een van de mooiste boeken die ik gelezen heb. Misschien heb ik wat gemist, haha.

Vermist – Harlan Coben

Een thriller die echt heerlijk weg leest. Het is het derde boek in de Myron Bolitar serie, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik de eerdere delen niet gelezen heb. Gelukkig was dit boek op prima op zichzelf staand te lezen. In de hoofdrol dus Myron Bolitar, een ex-basketbalspeler en FBI agent. Myron wordt door een coach benaderd of hij wil helpen in de zoektocht naar de vermiste basketballer Greg Downing. Hiervoor gaat hij undercover in het basketbalteam. Iets wat best even een dingetje is gezien Myron door een zware blessure aan zijn knie gestopt is met basketbal. Het einde zag ik absoluut niet aankomen.
Vermist is een thriller die gewoon heerlijk weg leest en vol onverwachte wendingen zit. Er komt zeker ook emotie in voor. Zo wordt de relatie van Myron met zijn vriendin Jessica beschreven en spelen ook zijn ouders een kleine rol in het verhaal. Een heerlijk boek als je van thrillers houdt.

Advertenties

Een dag vol liefde

De lucht is nog fris deze morgen. De zon laat haar gezicht zien en verwarmt me. Op het terras geniet ik van het prachtige weidse uitzicht. Langzaamaan komt de wereld tot leven. De stilte is rustgevend. Even een moment voor mezelf voor we gaan ontbijten. Een mooi moment om de vorige dag in gedachten nog even door te nemen.

De zon scheen, dus het was sowieso een stralende dag. De ceremonie met prachtige woorden en leuke anekdotes. Ja, ik wil. De emotie die je overal om je heen voelt. Bijzondere cadeaus en foto’s voor later. Heerlijk eten en fijne contacten. Een spetterend feest. Een bijzondere dag vol met liefde en intens geluk. Dankbaar ben ik dat ik hier deel van uit mocht maken.

Quote | Everything in life…

In mijn vorige blog schreef ik dat ik positief ben ingesteld en de dingen altijd zo optimistisch mogelijk probeer te bekijken. Degenen die mij kennen weten echter ook dat ik hiermee niet bedoel dat ik altijd positief ben of dat ik vind dat anderen altijd positief moeten zijn. Iedereen krijgt te maken met tegenslagen in het leven en het is in mijn ogen heel erg belangrijk om de negatieve emoties die daarbij komen kijken toe te laten en niet weg te stoppen. Alleen door die negatieve gevoelens daadwerkelijk te voelen kan je zo’n tegenslag verwerken en uiteindelijk een plekje geven.

Op dit moment zijn er in mijn leven ook zeker wat dingen gaande die niet fijn zijn. Sterker nog, in bepaalde situaties is dit nog zacht uitgedrukt. Ik kan er verder niet teveel over zeggen omdat het niet mij betreft, maar dierbaren, maar er zitten zeker een aantal pittige maanden aan te komen. Er zullen dus ook zeker dagen zijn waarop ik lekker met een dekentje op de bank kruip en mezelf gewoon even lekker ellendig voel.

Dagen waarop ik even niet positief kan zijn en waarop ik van die mooie positieve quotes ook even niet kan hebben. Normaal word ik altijd blij van quotes. Het zijn vaak mooie zinnen met een prachtige boodschap waar je echt wat uit kan halen. Soms kan ik er echter ook even helemaal niks mee.

Everything in life happens for a reason, no matter how hard or how unfair it may be, something better will always come out of it.

Deze quote bijvoorbeeld. In principe met een mooie boodschap, want inderdaad ook van de moeilijke en oneerlijke dingen in het leven kan je zeker wat leren. Vaak is het ook zo dat het uiteindelijk zo uitpakt dat je ergens beter uitkomt. Er schuilt dus zeker een waarheid in deze quote. In sommige gevallen gaat deze uitspraak echter echt niet op. Met oog op een van de moeilijke situaties die op dit moment spelen kan deze quote me zelfs een beetje boos maken. Boosheid die uiteraard voortkomt uit angst en verdriet.

Het word dus een moeilijke tijd en er zullen veel momenten zijn waarop het even niet lukt om positief te zijn. Toch probeer ik ook nu te kijken naar de lichtpuntjes die er wel zijn, want die zijn er zeker. Op die manier probeer ik het allemaal zo goed mogelijk te doorstaan en zullen er ook genoeg momenten zijn waarop ik plezier beleef of me helemaal rot lach. Wetende dat ook mijn dierbare niet anders zou willen.

 

Ben ik altijd positief geweest?

Regelmatig krijg ik te horen dat ik altijd zo positief ben. De mensen om mij heen vragen zich wel eens af of ik wel eens chagrijnig ben. Ze zien het nooit van me en kunnen het zich niet voorstellen. Om eerlijk te zijn ben ik ook niet snel chagrijnig. Wanneer ik toch een dag heb dat ik met het verkeerde been uit bed ben gestapt kan ik dat eigenlijk al snel weer ombuigen. Ik heb namelijk alleen mezelf er maar mee om me chagrijnig te voelen. Het liefst bekijk ik alles van de positieve kant en probeer ik iets negatiefs altijd om te buigen naar iets positiefs.

Ben ik altijd positief geweest?

Sowieso ben ik altijd wel iemand geweest die blij en vrolijk is. Als klein meisje was dit al zo en daarin is niks veranderd. Hoewel ik toen ik heel jong was wel echt gigantische driftbuien had, maar die zullen we maar snel vergeten. Van nature ben ik optimistisch. Ik probeer altijd het positieve te zien in situaties of mensen.

Toch is er ook zeker wel een periode geweest dat mijn positiviteit even wat minder aanwezig was.

Op een gegeven moment namen mijn lichamelijke klachten de overhand. Het was een periode waarin alles tegelijk kwam. Mijn fysiotherapeut wist niet goed meer wat ze voor mij kon doen, dus in overleg met de huisarts ben ik begonnen met een revalidatietraject. Dat was behoorlijk pittig.

Het lukte mij niet om mijn stages als Hbo-verpleegkundige te voldoen omdat het fysiek te zwaar was. Op die manier zou ik mijn studie niet af kunnen ronden dus nam ik met heel veel pijn in mijn hart de beslissing om te stoppen met mijn opleiding. Mijn vriendinnen begrepen mij niet goed en in plaats van dingen bespreekbaar te maken lieten ze mij links liggen. Juist in deze moeilijk periode waarin ik mijn studie had moeten stoppen en bezig was met een zwaar revalidatietraject lieten ze mij vallen. Dat deed erg veel pijn.

Bovendien kon ik niet langer verder gaan met mijn grootste passie, twirlen. Het was een grote stap om daarmee te stoppen na hier jarenlang heel veel tijd in te hebben gestoken. Ook andere leuke dingen vielen weg omdat ik ze vermeed omdat het teveel pijn opleverde.

Alles bij elkaar was dat dus best een heftige periode. Een periode dat het voor mij heel lastig was om positief te zijn. Ook toen probeerde ik het zeker nog wel, maar er waren ook absoluut dagen dat het niet lukte en ik alleen maar kon klagen of gewoon ontzettend verdrietig was.

Gelukkig heb ik mezelf een schop onder mijn kont kunnen geven en heeft zeker ook het revalidatietraject mij geleerd hoe ik beter met mijn lichamelijke klachten om kon gaan. In een negatieve spiraal blijven zitten en medelijden met mezelf hebben zou mij echt niet gaan helpen. Stapje voor stapje kwam mijn positiviteit weer terug en begon ik mezelf weer terug te kennen. Inmiddels ligt deze periode ver achter mij en heb ik gelukkig al lang en breed kunnen accepteren dat mijn situatie is zoals hij is. Maar, nee, ik ben dus zeker niet altijd positief geweest.