Chronische pijn, een kleine frustratie

Iedereen die mij al wat langer volgt weet dat ik al lange tijd kamp met chronische pijn (chronisch pijnsyndroom/fibromyalgie). Het is iets wat ik al een aantal jaar goed kan accepteren en ik heb mijn leven zo kunnen aanpassen dat ik er eigenlijk niet veel mee bezig ben. Natuurlijk zijn er absoluut dingen die ik hierdoor niet kan. Lang staan lukt bijvoorbeeld niet (geen staconcerten dus) en een uur wandelen is voor mij echt het maximaal haalbare. Daarna is de pijn erg heftig en willen mijn benen ook niet meer vooruit. Dit zijn dingen waar ik rekening mee kan houden en hoewel het een enkele keer nog steeds even jammer is om bepaalde dingen niet te kunnen is het iets waar ik prima mee om kan gaan en ik durf zelfs te zeggen dat ik er helemaal aan gewend ben.

Hierdoor heb ik ook eigenlijk nooit veel behoefte om te praten over mijn chronische pijn en ben ik er zelf niet mee bezig. Ik voel het elke dag, sommige activiteiten maken het heftiger, maar daar denk ik verder helemaal niet meer bij na.

Het is maar een enkele keer zo dat het bij mijn nog frustratie oplevert. Vaak is het dan niet eens de pijn zelf die daarvoor zorgt, maar bijvoorbeeld eerder iets wat ik graag zou willen, maar niet kan.

Iets wat me soms ook kan frustreren is de focus van mijn omgeving op de pijn. Wanneer iemand mij vraagt hoe het met me gaat en ik geef eerlijk aan dat het even wat minder gaat is de volgende vraag al snel: “Oh, heb je veel pijn?” Het is natuurlijk goed bedoeld en ik zal dus ook niks met mijn frustratie doen, maar zo’n vraag kan me soms wel een klein beetje irriteren. Niet alles draait om de pijn. Als het even minder gaat is het niet altijd de pijn die daarvoor zorgt. Sterker nog, het is vaak juist eerder iets anders wat speelt.

Gelukkig kan ik deze frustratie altijd wel snel weer loslaten en tegen mezelf zeggen dat iemand het alleen maar goed bedoelt en dat de interesse die getoond wordt alleen maar heel erg lief is. Dat voelt voor mij ook zeker zo en heel vaak zorgt het ook niet eens voor frustratie. Maar soms, soms wel. (En dan schrijf ik het even lekker van mij af op mijn blog!)

Advertenties

Persoonlijke groei

Overal lees je er wel over, persoonlijke groei, jezelf ontwikkelen en de doelen die mensen zichzelf daarbij stellen. De zelfhulpboeken zijn populair, want iedereen wil een betere versie van zichzelf worden. Zelf ben ik eigenlijk nooit heel bewust bezig met persoonlijke groei. Natuurlijk zijn er absoluut situaties waar ik van leer en waardoor ik onbewust mezelf ontwikkel, maar het is niet dat ik hierin specifieke doelen heb. Hoewel ik hier niet bewust mee bezig ben, merkte ik laatst wel degelijk dat ik mezelf in verschillende opzichten ontwikkeld heb.

Werk

Niet alleen heb ik uiteraard na een aantal jaar meer ervaring opgedaan, ik merk ook dat ik steeds beter weet hoe ik het best met bepaalde patiënten om kan gaan. Iets wat heel erg belangrijk is in mijn werk als doktersassistent. Zo vond ik het bijvoorbeeld heel erg lastig wat ik kon doen voor angstige mensen die in paniek de huisarts bellen, maar lukt het me nu steeds beter om iets voor hen te kunnen betekenen. Al is het soms maar een luisterend oor. Daarnaast merk ik ook dat mijn assertiviteit is toegenomen, zowel richting collega’s als patiënten. Het is mooi om te merken dat ook mijn collega’s dit bij mij aangeven en de ontwikkeling ook voor hen duidelijk merkbaar is. Op een positieve manier overigens.

Vriendschap

Ik schreef er al meer over, vriendschappen willen bij mij niet altijd even lekker lopen. Toch merk ik dat ik hier nu beter mee om kan gaan en ook dingen uit het verleden een plek heb gegeven. Laatst kreeg ik bijvoorbeeld een berichtje van een vroegere vriendin met wie het contact op een niet fijne manier verbroken is. Ik heb me toen heel erg in de steek gelaten gevoeld en was erg teleurgesteld en verdrietig. Normaal gesproken zou ik haar berichtje meteen de prullenbak ik hebben gegooid. Ik merkte echter dat ik wat is gebeurd achter me heb gelaten en gewoon zonder negatieve emoties op haar bericht kon reageren. Een positieve ontwikkeling dus.
Daarnaast merk ik ook dat ik vriendinnen die het contact laten verwateren of niet reageren op mijn vraag of ze geen behoefte meer aan mijn vriendschap hebben, los kan laten. Natuurlijk is het nog steeds niet fijn als zoiets gebeurd, maar een aantal jaar geleden zou ik het bijvoorbeeld niet geaccepteerd hebben dat mijn vraag niet beantwoord werd en was ik zeker boos geworden. Nu heb ik het gelaten voor wat het is. Eigenlijk was voor mij vrij duidelijk dat er niet voor niets niet gereageerd werd en dat het zonde is van mijn energie om daar dan verder nog tijd in te steken. Niet leuk, maar uiteindelijk kan ik me er wel bij neerleggen.

Andere privé dingen

In andere privé situaties lukt het mij ook steeds beter om bijvoorbeeld nee te zeggen of mijn grenzen aan te geven op een manier dat de ander het begrijpt. Dit is overigens wel iets wat ik lastig blijf vinden omdat ik het gewoonweg fijn vind om iets voor een ander te kunnen betekenen. Ik zie echter ook in dat ik goed om mezelf moet denken en dat ik soms niet anders kan dan voor mezelf te kiezen. Dit lukt mij steeds meer en steeds beter zonder. Soms kan ik me er nog wel schuldig om voelen, dus het is zeker wel iets waar ik mezelf nog veel meer in kan ontwikkelen.

Persoonlijke groei, het is niet iets waar ik heel bewust mee bezig ben. Toch vind ik het wel mooi om te zien dat ik hier onbewust toch mee bezig ben en mezelf wel degelijk ontwikkel op verschillende gebieden. Alleen maar heel erg fijn.

(De ijsjes bovenaan dit artikel zorgen ook voor persoonlijke groei. Alleen dan wel heel erg letterlijk. Haha!)

Zo simpel is dan geluk #54 | Familie

Geluk zit hem in de kleine dingen. Vandaar ook de titel van mijn blog, zo simpel is dan geluk. Het zonnetje dat schijnt, een mooi nummer op de radio… Er zijn heel wat kleine dingen waar ik van geniet. Daarom zal ik regelmatig een lijstje plaatsen met de dingen waar ik blij van word.

• Een gezellige dag samen met mijn zus. Heerlijk opwarmen onder de zonnebank (mijn spieren waren me dankbaar), lekker uit lunchen en een middag spelletjes spelen. Altijd leuk dit soort spontane acties.
• Een fijne oudejaarsavond gehad ondanks de migraine. Gewoon lekker thuis met een onverwacht bezoek en nog even langs bij familie na twaalven. Lekker rustig, maar evengoed wel even erg gezellig.
• Mijn fysiotherapeut die er altijd voor zorgt dat in snel terecht kan. Heel erg fijn.
• Met mijn nichtje van elf lekker kletsen over Wie is de mol? Ze zit er helemaal in en heeft wel een aantal kandidaten op haar verdachtenlijstje. Kleine meisjes worden groot.
• Een wandeling maken in de sneeuw. Het loopt niet erg fijn, maar de omgeving ziet er ineens wel een stuk mooier uit.
• Een puntje dat altijd weer terug komt, lezen, lezen, lezen. Wil je weten wat ik onder andere heb gelezen de afgelopen tijd, klik dan even hier. Een kop thee, een dekentje en een boek in mijn hand. Wat wil een mens nog meer.
• Samen met mijn oma en moeder op pad. Mijn oma zocht een jas en kon niet kiezen tussen twee jassen dus heb ik haar de ene cadeau gedaan. Hierna hebben we heerlijk een kop koffie gedronken met een overheerlijk gebakje erbij.
• Genieten van een aantal leuke series. Zo ben ik geweldig blij dat Wie is de mol? weer begonnen is en word ik ook erg blij van The Good Doctor. Wat een geweldige serie is dat. Ook Judas ben ik gaan volgen. Ik zit er zelfs zo in dat ik laatst droomde dat Willem zijn pistool op mijn richtte. Bizar.
• Mijn neefje van negen dat bij binnenkomst op een verjaardag meteen naar me toe komt om enthousiast te vertellen dat hij een 9,5 heeft gehaald voor zijn spreekbeurt. Super schattig en wat ben ik trots op hem.
• Omdat we nog een bon hadden liggen van een banketbakker daar lekker een gebakje gehaald. Gewoon, zomaar! Het gebakje was echt heerlijk!
• Genieten van het schaatsen op tv. Niet alleen van het schaatsen op de lange baan, maar zeer zeker ook van het kunstschaatsen. Zo mooi vind ik dat.
• Brainstormen over hoe ik deze rubriek toch eens op een andere manier kan invullen. Ik heb al wat ideetjes, nu nog kijken of het ook lukt om dat vorm te geven.

Lezen | Het Pauluslabyrint, Zondagskind en Stad van Beenderen

De afgelopen tijd heb ik weer heerlijk de tijd genomen om te lezen. Hoewel ik nooit aan een leeschallenge doe, hou ik wel altijd bij welke boeken ik lees. In 2018 heb ik om precies te zijn 53 boeken gelezen. Gemiddeld een boek per week dus. Helaas lukt het mij niet om alle boeken die ik lees hier te bespreken, maar ik vind het wel leuk om toch regelmatig even wat boeken met jullie te delen. Het boek van de foto vond ik overigens wat minder. Het was op zich origineel qua thema, maar ik vind de boeken van Linda van Rijn altijd net even iets té snel lezen (ik heb ze binnen een paar uur uit) en dat vind ik eigenlijk zonde. Iets meer diepgang vind ik fijner.