Stoppen met bloggen?

Het is een beslissing waar ik serieus over na aan het denken ben. Is het niet verstandiger om te stoppen met bloggen? Zelf heb ik genoeg inspiratie voor blogs en ook al heel wat ideeën staan op papier. Het is dus zeker niet zo dat ik om deze reden zou stoppen met bloggen. Daarbij vind ik het ook nog steeds heerlijk om rond te snuffelen op andere blogs. Lekker lezen, reageren en leuke interactie, het maakt me blij! Echter wordt mijn duim steeds minder blij en moet ik dus misschien niet kiezen met mijn gevoel maar met mijn verstand.

Degenen die mij al langer volgen weten inmiddels wel dat ik al sinds januari last heb van mijn duim. Januari, dat is dus al bijna een half jaar! In eerste instantie dacht ik aan overbelasting en daarmee irritatie van het gewricht of de pees en ook mijn werkgever die ik even snel had laten kijken had dit in gedachten. Rust, een brace en ontstekingsremmers dus.

Inmiddels zijn we dus al maanden verder en krijg ik eigenlijk alleen maar meer last. De reden om de fysio er eens naar de laten kijken. Zij denkt aan artrose (slijtage) of artritis (ontsteking). Daarbij merkte zij op dat mij pees niet helemaal lekker in de groef loopt. Ik ben dus gestart met oefeningen en daarbij heb ik toch even een foto laten maken, waaruit gelukkig blijkt dat het geen artrose is.

Maar wat is het dan wel. Al maanden is het gewricht aan mijn duimbasis dik en ook de muis van die hand is dik. Echter heb ik weer geen andere ontstekingsverschijnselen zoals roodheid of warm aanvoelen. Om eerlijk te zijn kan ik steeds minder met mijn duim, het doet zeker na een dag werken al zeer om mijn tandenborstel vast te houden. Het begint me een beetje te frustreren. Wordt het nog beter. Hoe ga ik het nog jaren volhouden om te werken op deze manier? Ik weet het niet zo goed.

Hoewel ik mijn duim echt al veel  rust heb gegeven de laatste maanden, denk ik dat het verstandig is om het toch nog meer rust te geven en dus in mijn vrije tijd echt alleen mijn laptop en telefoon te gebruiken voor noodzakelijke dingen. Dat betekent dus onder andere niet meer reageren op andere blogs en ook zelf bloggen is eigenlijk niet zo heel verstandig.

Voor nu ga ik eerst afwachten wat de fysio mij brengt. Wordt het daarmee niet beter dan wil de huisarts me verwijzen naar een handenpoli in het ziekenhuis om te kijken wat zij voor mij kunnen betekenen. Zo kan het in ieder geval niet langer.

Gelukkig heb ik op dit moment twee weekjes vakantie en kan ik het echt even goed rust geven. Als jullie dit lezen zit ik waarschijnlijk lekker met mijn kont in het zand van Turkije te genieten van een lekkere cocktail. Hopelijk doet de rust mijn duim (en de rest van mijn lichaam) goed en kan ik er straks weer tegenaan!

Zo simpel is dan geluk #40

Geluk zit hem in de kleine dingen. Vandaar ook de titel van mijn blog, zo simpel is dan geluk. Het zonnetje dat schijnt, een mooi nummer op de radio… Er zijn heel wat kleine dingen waar ik van geniet. Daarom zal ik regelmatig een lijstje plaatsen met de dingen waar ik blij van word.

• De warme zon op mijn gezicht. Wat hebben we ontzettend lekker weer gehad de afgelopen tijd. Ik vind het daarbij ook altijd zo mooi om te zien dat de mensen om mij heen dan allemaal lekker blij en vrolijk zijn. Geweldig.
• Toppers in concert. Elk jaar is het weer één groot feest.
• Een dagje met mijn ouders op pad. Eerst even naar een braderie in de buurt geweest en daarna lekker een hapje en drankje gedaan op een terrasje aan het strand. Het goede leven!
• Heel veel verplichte vrije dagen, waarop het ook nog eens prachtig weer is.
• Een mega gezellige dag samen met een vriendin. IJsjes, foto’s maken in de duinen, een drankje aan het strand. Een heerlijke dag. Met als afsluiting een geweldig gaaf optreden van de 3Js.
• De meest prachtige vlinder voorbij zien fladderen terwijl je een boek zit te lezen in de tuin.
• De bruiloft van mijn lieve collega. Ze zag er prachtig uit en het was een geweldig leuk feest. Daarnaast kreeg ik zelf ook nog heel veel complimenten over hoe ik eruit zag. Ik ging er haast van blozen.
• Een lief berichtje krijgen.
• Een middagje shoppen en twee hele gave jurkjes scoren voor maar 15 euro. Zo fijn.
• Een bezoekje brengen aan de brocante markt en daar allemaal lekkere dingetjes kopen en in het zonnetje nog even genieten van een heerlijke caramel cappuccino.
• Ineens zien dat je 400 volgers hebt op je blog. Hoewel ik jullie niet allemaal ‘ken’ wel even een shout out voor jullie allemaal. Zo lief en bijzonder dat jullie mijn blog volgen.
• Op het strand tegen een mooi tafereel aanlopen. Ze waren een en andere aan het klaarmaken voor een bruiloft. Het weer was prachtig en de locatie ook, dus ik vermoed dat dit bruidspaar een geweldige bruiloft heeft gehad.

Kaiki tour | Een boottocht op Kos

Het is alweer even geleden dat ik het prachtige eiland Kos bezocht. Een mooi Grieks eiland waar de mensen ontzettend vriendelijk zijn. Je kan er ultiem genieten van het prachtige weer en de mooie stranden. Daarnaast werd ik heel erg blij van de schattige witte huisjes met blauwe accenten. In deze blog liet ik al zien dat Kos-stad geweldig leuk en mooi is om te bezoeken. De sfeer is daar echt heel gemoedelijk en de leukste gebouwen en straatjes komen voorbij. In de omgeving van het eiland Kos liggen ook een aantal wat kleinere eilanden. De eilanden zijn alleen per boot bereikbaar en het is absoluut een aanrader om hier een dagje voor vrij te maken wanneer je op Kos bent. Zelf heb ik gekozen voor de Kaiki tour, een boottocht waarbij je drie verschillende eilanden bezoekt.

In de haven van Kos-stad werden we welkom geheten op de boot. Iedereen was enthousiast en de sfeer was gezellig. We lagen lekker genieten in de zon toen ik ineens geroezemoes rondom me heen hoorde. Al snel hoorde ik de kapitein zeggen dat er dolfijnen te zien waren. Ineens was iedereen weer alert en konden we genieten van de prachtige dolfijnen. Het was echt een cadeau om deze beesten te zien in hun natuurlijke omgeving. Eerlijk is eerlijk, het kippenvel stond op mijn armen, zo mooi vond ik het.

Na ongeveer een uur varen kwamen we aan bij het eerste eiland, Pserimos.  De boot legde aan in een hele mooie baai. Het strand was er prachtig en de verschillende huisjes die er stonden zagen er idyllisch uit. Het eiland straalde rust uit. We mochten de boot uit en konden genieten van de zee en de schattige winkeltjes bekijken. Daarna lekker genieten van een drankje aan het strand met een prachtig uitzicht.

Al snel was het tijd om terug te gaan naar de boot waar we een heerlijke lunch kregen. Eerlijk gezegd weet ik niet helemaal precies meer waar de lunch uit bestond, maar lekker was het wel. Ondertussen gingen we onderweg naar de volgende bestemming. Het eiland Kalymnos, ook wel het sponzeneiland genoemd. Dit eiland was toch net even een stuk groter dan Pserimos. De sponzen staan centraal op het eiland en werden overal verkocht. We liepen wat rond langs mooie parken en door knusse straten. Op een terras aan de haven dronken we een heerlijke verse smoothie.

De dag begon richting het eind te lopen. We voeren verder en bij het eiland Plati ging de boot voor anker en mochten we van de boot af springen het water in. Het zeewater was daar echt zo helder dat je de bodem van de zee kon zie. Zo mooi en bijzonder. De boot af springen lekker mij met mijn lichamelijke gesteldheid niet zo verstandig, dus ging ik via een trap het water in en liet even een kleine gil uit mijn mond ontsnappen. Wat was het koud, maar wat was het mooi om daar te zwemmen, tussen de vissen in het heldere water.

Na deze laatste stop gingen we weer terug naar Kos-stad. Inmiddels had iedereen de nodige drankjes op en zat de sfeer er goed in. Zo werd er door onze medepassagiers de sirtaki gedanst en ging een wat oudere man helemaal los op het nummer ‘Sex Bomb’. De sfeer aan boot was top en de bemanning maakte er echt een feestje van. De boottocht was absoluut een ervaring om nooit meer te vergeten.

 

Chronisch ziek, schaam je!

In mijn dagelijks leven heb ik het eigenlijk nooit over mijn chronische ziekte. Voor een groot deel komt dit omdat ik mijn beperkingen inmiddels geaccepteerd heb. Daarbij heb ik er ook nauwelijks behoefte aan om erover te praten. Wanneer ik wel even mijn ei kwijt wil schrijf ik het vaak van mij af. Hier op mijn blog of in het kort op twitter. Dat is voor mij dan genoeg, ik kan het dan loslaten. Toch is er soms ook wel een bepaald gevoel in mij waardoor ik het niet altijd fijn vind om over mijn ziek zijn te praten. Tot voor kort kon ik mijn vinger hier niet helemaal op leggen.

Eigenlijk heb ik het met mijn familie, vrienden en collega’s zo goed als nooit over mijn chronisch ziek zijn. Ook andere klachten breng ik niet snel ter sprake. Dat ik bijvoorbeeld al een aantal maanden last van mijn duim heb, dat weet maar een deel van de mensen om mij heen. Zo kwamen mijn collega’s er bijvoorbeeld achter doordat ik een brace ging dragen. Dat ik sinds een aantal weken ook een blessure aan mijn knie heb, is eigenlijk alleen binnen ons gezin bekend.

Enerzijds komt dit omdat ik sowieso niet zo’n prater ben. Anderzijds komt het doordat het niet goed voelt om na mijn duim nu ook weer over mijn knie te beginnen. Waarom dat niet goed voelt kon ik eerst niet goed duiden. Tot ik het artikel las van de nieuwsbrief van www.pain2power.nl dat ging over je schamen voor je chronische ziekte. Ineens viel bij mij het kwartje. Dat is precies waarom ik niet snel over mijn klachten begin. Ik hoor de mensen om mij heen immers al denken ‘daar heb je haar ook weer’.

Natuurlijk weet ik dat ze dit niet echt zullen denken, althans de mensen die echt om mij geven doen dat niet. Toch is dat wel het gevoel dat in mij zit. Ik heb hier eens goed over nagedacht en ik weet denk ik wel hoe dit komt. Al van jongs af aan heb ik verschillende klachten gehad. Met name op de middelbare school had ik een vriendengroep die twijfelde of mijn klachten wel echt waren. Hetzelfde gold voor mijn klasgenoten. Tot ik ineens aan mijn enkel geopereerd moest worden en ze beseften dat ik niet zomaar wat verzon.

Ik denk dat die gedachten bij de mensen om mij heen mij onzeker hebben gemaakt. Mij het gevoel hebben gegeven dat ik me aanstel, dat ik mijn klachten verzin. Natuurlijk weet ik zelf beter en heb ik hier ook altijd boven gestaan, maar op die leeftijd doet het blijkbaar toch onbewust wat met je.

Op dit moment heb ik een groep mensen om mij heen waarvan ik weet dat zij niet op deze manier denken. Ik vertrouw ze en weet dat ze mij steunen als dat nodig is en dat zij absoluut niet aan mijn klachten zullen twijfelen. Hoewel schaamte misschien een groot woord is, blijft er toch een gevoel in mij waardoor ik het niet prettig vind om te vertellen dat ik nu weer hier last van heb en dan weer een blessure daar heb. Een gevoel wat absoluut nergens voor nodig is. Ook op andere manieren komt de schaamte wel eens naar boven. Reden waarom ik bijvoorbeeld wel eens over mijn grenzen ga. Ik ben immers jong en moet dit of dat toch gewoon kunnen? Het is soms lastig toe te geven dat iets niet lukt of om eerder naar huis te gaan omdat het niet gaat.

Ik besef nu wat dit gevoel is en waar dit vandaan komt. Dat is stap één. Nu ik dit weet moet ik dit gevoel langzaam los proberen te laten. Het is oké dat ik niet altijd de behoefte heb om over mijn chronische ziekte te praten. Het is echter ook oké om er wel over te praten. Het is bovendien oké dat ik beperkt word in bepaalde dingen. Ik hoef me er absoluut niet voor te schamen.

En jij, als je chronisch ziek bent en dit leest, dus ook niet! 🙂