Terwijl de laatste zonnestralen door het raam op mijn gezicht schijnen, lijkt het mij een mooi moment om even bij te kletsen met jullie. Dat de zon de laatste dagen weer volop schijnt vind ik erg fijn. Het is dan wel fris, maar alleen al de aanblik van die prachtige gele ster maakt me heel erg blij. Iets wat ik op dit moment wel even kan gebruiken, want het gaat even wat minder goed. Soms is het gewoon een beetje teveel allemaal en sta je ineens met de tranen in je ogen als je collega vraagt hoe het met je gaat.
De druppel en de emmer
Op dit moment is er sprake van de welbekende druppel en de emmer. Zoals ik al vertelde is het echt bizar druk op het werk en heb ik bovendien extra moeten werken vanwege de coronavaccinaties. Het organiseren van dit laatste is echt een enorm gedoe en zeker met mensen die door alle berichtgeving in de media weer afzeggen een enorm stressvol gebeuren. Bovendien worden we natuurlijk de hele dag door gebeld met vragen over de vaccinaties en dit allemaal naast de gewone zorg die ook gewoon doorgaat.
Het is veel en dan heb ik het nu alleen nog over mijn werk gehad. Mijn vader zijn gezondheid gaat steeds verder achteruit, zodanig dat hij het leven eigenlijk niet meer ziet zitten. De zorg en spanning die dit mee brengt zorg ervoor dat ik ook thuis niet altijd de mogelijkheid heb om te ontspannen. Daarnaast is mijn lieve vriendin kortgeleden overleden en ben ik daar nog steeds wel continu mee bezig als ik geen afleiding heb. Hoewel ik aan de ene kant opgelucht ben dat zij niet langer hoeft te lijden, is het gemis en verdriet enorm groot. En dan zijn er natuurlijk gewoon nog de standaard pijntjes waar ik dagelijks mee te maken heb en die nu ineens toch wat zwaarder op me drukken.
De klaagmuur
Het gaat dus even niet zo goed en dat is in mijn ogen ook heel begrijpelijk. Ik laat mezelf dus ook maar gewoon even zwelgen in zelfmedelijden af en toe. Het verdriet mag er zijn. Daarnaast merk ik vooral dat ik hierdoor ook niet zoveel kan hebben en dus ineens koningin van het klagen ben geworden. Uiteraard over de kleine dingen.
- De printer die het ene moment nog werkt en het volgende moment helemaal niks meer doet.
- De regenbui die net begint op het moment dat ik op mijn fiets stap.
- Dat ik zo ontzettend moe ben.
- Dat mijn collega iets ontzettend onhandig heeft aangepakt. (Dit denk ik dan overigens wel alleen.)
- Over de patiënten die maar blijven bellen over die vaccinaties. Ik kan het woord vaccinatie niet meer horen.
- De kleding die uit mijn kast valt.
- Dat mijn vriendinnen allemaal zo ver weg wonen.
- Het systeem dat niet wil opstarten zodat ik om 8 uur wanneer de telefoon opengaat en roodgloeiend staat echt helemaal niks voor mensen kan doen.
- De andere weggebruikers die niet opletten en mij zowat tegen de vangrail rijden.
- Dat we geen chocola mee in huis hebben.
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar nu heb ik toch echt wel even genoeg geklaagd.
Nog één keer kunnen we even kletsen
Wanneer mensen mij vragen wat ik geloof, dan zeg ik altijd gekscherend dat ik in mezelf geloof. Vanuit mijn opvoeding ben ik niet met een geloof opgevoed en ik denk ook niet dat er een God bestaat die de aarde heeft geschapen. En Jezus? Eerlijk, over water lopen kan toch gewoon niet? (Zowel, dan zou ik dat graag leren.) Kortom, nee, ik heb niet zoveel met het geloof. In eerste instantie keek ik er dus ook wel even gek van op toen iemand na wat diepgaande gesprekken een boek aan mij uitleende. Het Evangelie van Thomas van Bram Moerland. Echter vind ik het wel altijd interessant want andere mensen geloven, dus besloot ik het boek wel degelijk te gaan lezen. 
