Kennen jullie ze nog? Van die groene hokjes van glas die vroeger overal te zien waren in het straatbeeld. In Londen zijn ze overigens rood en bestaan ze nog steeds. Je kon er binnentreden en dan contact leggen met iemand op een andere plek. Daarvoor had je overigens wel muntjes nodig om te betalen voor deze dienst. De jeugd van tegenwoordig zal geen idee hebben waar ik het over heb. De bejaarden daarentegen weten het waarschijnlijk precies: de telefooncel.
Mijn geheugen laat me even in de steek, maar ik hoorde laatst op het nieuws (denk ik) dat in een bepaald land alle telefoonhokjes waren verwijderd. Mijn gedachten gingen meteen terug naar mijn jeugd en de herinneringen die ik heb aan die lelijke groene dingen.
Zo stond er tegenover ons huis een telefooncel. Als kinderen maakten we daar toch stiekem een enkele keer gebruik van. We belden naar huis door middel van ‘collect call’. In dat geval hoefde je zelf niet te betalen, maar werd er aan degene die de telefoon aan de andere kant opnam, gevraagd of diegene de kosten wilde betalen. Zo konden we dus al zwaaiend naar mijn ouders vanuit de telefooncel een heel gesprek met hen voeren. Vonden ze niet leuk, want het was een stuk duurder dan een gewoon telefoongesprek.
Natuurlijk moest er ook kattenkwaad uitgehaald worden. Zo gebeurde het ook wel eens dat we gewoon een willekeurig telefoonnummer in toetsten en het maar afwachten was wie we aan de telefoon zouden krijgen. Uiteraard waren de mensen daar niet heel blij mee, maar wij hadden ontzettend veel lol.
Overigens heb ik op vakantie in Turkije ook nog wel eens vanuit een telefooncel gebeld naar vriendinnen. In die tijd was er al mobiele telefonie, maar was dat vanuit het buitenland nog enorm prijzig. Echter kon je dus ook veel goedkopere telefoonkaarten kopen en op die manier vanuit een telefooncel met vriendinnen bellen. Ideaal!
Heb jij wel eens vanuit een telefooncel gebeld?
In een ver verleden studeerde ik Biomedische wetenschappen en in het derde jaar van mijn bachelor moest ik daarvoor een onderzoeksstage doen. Al snel wist ik in welke richting ik de stage wilde gaan uitvoeren: ik wilde graag onderzoek doen naar kanker. Uiteindelijk heb ik via via kunnen regelen dat ik een stage mocht gaan doen in het CCA (Cancer Centre Amsterdam). Het project waar ik me in verdiepte was de rol die bepaalde eiwitten spelen in het ontstaan van medulloblastoma, een vorm van hersenkanker bij kinderen. Ontzettend interessant, maar uiteindelijk was onderzoek doen toch niet echt mijn ding. 
Vroeger waren dit mijn favoriete woorden: nog een keer. Tot grote ergernis van de mensen om mij heen. Al op jonge leeftijd sprak ik mijn eerste woordjes. Hoewel aap met stip bovenaan stond – en ik dat zelfs enthousiast tegen een andere baby’tje op het consultatiebureau zei – denk ik dat nog een keer ook woorden waren die ik al vroeg kende en die regelmatig uit mijn mond kwamen. Want ja, als je dan eenmaal van de glijbaan bent geweest, dan wil je nog een keer! 
Ineens floept er een foto voorbij van 11 jaar geleden. Een foto met mijn vriendinnen van toen, een herinnering die me dierbaar is. Een blije foto die eigenlijk niet representatief is voor die periode. Het was namelijk een behoorlijk pittige tijd. Ik was bezig met een revalidatietraject en had het gevoel dat mijn leven stilstond. Soms waren er zelfs momenten dat ik het allemaal niet meer zo zag zitten. Hoewel ik ook toen zo positief mogelijk probeerde te blijven, lukte dat me zeker niet altijd. Met het zien van de foto komen de herinneringen weer naar boven. 
Zo simpel is dan geluk 