Rouwen, iedereen doet het op zijn eigen manier. Een bepaalde tijd staat er niet voor en er is ook geen handleiding hoe je het best kan rouwen. Het ene moment heb je het gevoel dat het best redelijk gaat. Het volgende moment word je ineens weer overvallen door intens verdriet. Het gemis wordt vaak met de tijd wel wat minder, maar toch blijven er altijd momenten waarop je je dierbare graag bij je had gehad. Vaak zijn er mensen die je steunen tijdens de rouw, maar toch is het voor mijn gevoel vooral een proces waar je zelf doorheen moet.
Verdriet delen
Zelf heb ik het geluk dat ik veel mensen om mij heen heb met wie ik het proces rondom het overlijden van mijn beste vriendin kon delen. Het meest sprak ik er eigenlijk over met collega’s aangezien ik die nu eenmaal dagelijks zie. Ook met mijn familie kon ik altijd goed praten, maar die probeerde ik ergens ook een beetje te sparen. Mijn vriendinnen stonden bovendien voor me klaar en stuurden lieve berichten en mooie kaarten. Helaas wonen zij niet in de buurt en was de steun in dat opzicht wat meer van een afstand. Via de app over dit soort dingen praten vind ik eigenlijk best lastig, dus eigenlijk waren op dat moment mijn vriendinnen misschien nog degenen op wie ik het minst terugviel. Daarnaast had ik ook contact met andere dierbaren van mijn lieve vriendin. Op verschillende manieren kon ik dan ook mijn verdriet delen en dat was heel erg fijn.
Rouw al snel vergeten
Toch merkte ik al vrij snel dat er in mijn omgeving eigenlijk niet meer naar mijn verdriet werd gevraagd. De eerste weken was er volop steun, maar al snel was er op een enkeling na niemand meer die het nog ter sprake heeft gebracht. Misschien durven mensen het ‘in real life’ ook gewoon niet zo goed te benoemen. Zelf vind ik het ook altijd lastig om het juiste moment te vinden om zoiets ter sprake te brengen, dus het ligt ook zeker aan mezelf. En soms had ik ook juist gewoon even behoefte aan wat gezelligheid en was het niet nodig om over de rouw te praten. Maar ik merk dat ik het ergens wel gemist heb om nog eens in real life te bespreken hoe de weken rondom het overlijden van mijn vriendin zijn verlopen.
Eenzame rouw
Uiteraard draait de wereld ook gewoon door en is het niet zo gek dat de mensen om je heen niet meer bezig zijn met wat er gebeurd is, aangezien het om mijn vriendin gaat en zij haar niet (goed) kenden. Bovendien heeft iedereen ook zijn eigen moeilijke dingen. Het is dus heel begrijpelijk dat er al snel minder aandacht is voor de rouw die je doormaakt. Dat maakt alleen voor mij wel dat ik me daarin soms wat eenzaam voel. Niet dat ik in zak en as zit hoor, ook voor mij gaat het leven toch door en ik probeer zoals altijd gewoon zoveel mogelijk te genieten. Mijn vriendin zou ook niets liever willen dan dat ik het leven vier. Daarnaast ben ik dus zelf ook niet zo’n prater en vind ik het lastig om dit soort dingen op gezellige momenten te bespreken. Ik draag er dus vooral zelf aan bij dat ik het rouwen soms als eenzaam ervaar. Maar soms zou het toch fijn zijn als iemand nog eens vraagt hoe het met het verdriet gaat.
Het is te warm om een kop thee te nemen, dus pak er lekker iets fris bij: het is tijd om even bij te kletsen. De zon schijnt en dat tovert altijd een lach op mijn gezicht. Hoewel ik er eigenlijk sinds vorig jaar niet meer zo goed tegen kan. Inmiddels is het zelfs zo dat ik met deze temperaturen al dikke voeten krijg en benauwd ben, dus dat is wel heel erg jammer. Het is echter zoals het is, dus ik zal dat moeten accepteren. Evengoed word ik blij van de zon hoor, het maakt alles zoveel vrolijker. Waar ik ook blij van word is dat ik inmiddels tijdelijk even op mezelf woon. Graag vertel ik jullie hoe mij dat bevalt en waar ik tegenaan loop. 
Terwijl de laatste zonnestralen door het raam op mijn gezicht schijnen, lijkt het mij een mooi moment om even bij te kletsen met jullie. Dat de zon de laatste dagen weer volop schijnt vind ik erg fijn. Het is dan wel fris, maar alleen al de aanblik van die prachtige gele ster maakt me heel erg blij. Iets wat ik op dit moment wel even kan gebruiken, want het gaat even wat minder goed. Soms is het gewoon een beetje teveel allemaal en sta je ineens met de tranen in je ogen als je collega vraagt hoe het met je gaat. 
