Werk- en gezondheidsperikelen

Buiten vallen de mussen van het dak, binnen is het gelukkig nog enigszins te doen qua temperatuur. Hoewel, dat zeg ik nu wel, maar dat is ook weer niet helemaal waar. Daarover later meer. Het leek mij wel een goed moment om weer even wat van mij te laten horen. Het is voor mij nu buiten immers echt te warm, dus zit ik binnen met een glas water, mijn benen omhoog en mijn laptop op schoot. De hele dag lezen wordt je op gegeven moment namelijk ook wel een beetje suf van.

De afgelopen weken ben ik niet veel online geweest. Mijn lichaam laat het een beetje afweten, waardoor ik in mijn vrije tijd echt goed mijn rust moet pakken. Ik heb de laatste weken veel last van mijn nek en hoofd. Eigenlijk sinds mijn nek een klap heeft gehad omdat mijn vriendin wilde optrekken, maar vervolgens meteen weer vol op haar rem moest omdat een medeweggebruiker zijn richtingaanwijzer onterecht aan had staan. De klap stelde niet veel voor, maar was denk ik voor mijn instabiel nek toch vrij pittig. Reden dus om de laptop even zoveel mogelijk te laten staan. Maar natuurlijk kan ik het toch niet laten om hem helemaal niet aan te raken.

De warmte nu doet mij helaas ook niet echt goed. Het zorgt ervoor dat ik benauwd ben, nog meer hoofdpijn krijg en ik me gewoon niet lekker voel. Zeker op de benauwde momenten is mijn hartslag ook onregelmatig, dus dat voelt niet fijn. Bovendien doen mijn benen gigantisch veel pijn. Gelukkig kan ik nu in het weekend goed mijn rust pakken, maar ik zie wel op tegen maandag en de dagen erna als ik gewoon moet werken.

Op mijn werk is het bovendien best wel chaotisch op het moment met ziekte collega’s, artsen die het teveel wordt en wij als assistenten die alles proberen op te vangen omdat je in de vakantietijd nu eenmaal niet zo makkelijk even een doktersassistente tevoorschijn tovert. Gelukkig kan ik de drukte op het werk ondanks alles wel goed aan en is het saamhorigheidsgevoel groot. Samen zetten we onze schouders eronder en maken we er het beste van.

Al met al heb ik me wel eens beter gevoeld. Het enige wat ik nu kan doen is gewoon zoveel mogelijk mijn rust pakken en hopen dat de temperaturen zo snel mogelijk weer wat aangenamer worden. Gelukkig voel ik me mentaal dus wel goed, dus kan ik deze perikelen op dit moment wel goed het hoofd bieden. Het is zoals het is en we maken er gewoon het beste van. Bovendien heb ik over een maandje vakantie en kan ik daar lekker naar uitkijken. Ook heb ik nog een aantal andere leuke dingen om naar uit te kijken, dus ik hoop dat ik me op die momenten goed genoeg voel. En anders doet een pijnstiller vaak ook wonderen.

Even bijkletsen #19 | Vakantietijd

Het belooft een regenachtig weekend te worden, een mooi moment om even lekker een kop thee te pakken en bij te kletsen. Niet dat ik nu bijster veel te vertellen heb overigens. Ik neem jullie maar gewoon even mee in mijn gedachten. Wees niet bang hoor, ik zal niet al mijn gedachten delen. Mijn hoofd stroomt altijd over van hersenspinsel, dus dan zou mijn blog oneindig worden.

 

Het is voor mijn gevoel wat rustiger in blogland, dat komt vast door de vakantieperiode. Je zou verwachten dat het op mijn werk dan ook wat rustiger zou worden, maar helaas, niets is minder waar. Het is al weken erg druk. Eerst was het natuurlijk een chaos vanwege de corona. De laatste weken is het juist druk met mensen die al die tijd gewacht hebben met hun klachten en nu toch wel echt eens naar de dokter willen. Het liefst met vijf klachten tegelijk. Begrijpelijk natuurlijk, maar niet altijd planbaar. Gelukkig reageren de meeste mensen begripvol en kom ik er vaak goed uit met patiënten.

Het is ook de tijd van assistenten die met vakantie zijn en waarnemen voor artsen die met vakantie zijn. In principe nemen we dan alleen voor echt dringende dingen waar, iets wat regelmatig een strijd oplevert met patiënten. Het is hard werken om alle vakanties op te vangen en niet altijd even leuk wanneer patiënten geen begrip hebben (ik zal het netjes uitdrukken), maar toch vind ik de zomer wel altijd een leuke periode om te werken. Over het algemeen is het lekker licht en zonnig buiten en is iedereen toch lekker vrolijk en positief.

Overigens heb ik eigenlijk nog helemaal geen zomergevoel. Niet per se vanwege het weer, maar ik heb gewoon het gevoel dat de zomer nog moet komen. Wanneer ik vervolgens op de kalender kijk zie ik dat we wel degelijk al midden in de zomer zitten. Ik heb het idee dat het toch door de corona lockdown komt dat ik het gevoel heb dat we nog in het voorjaar zitten. De tijd gaat echter door, sterker nog, hij vliegt voorbij.

Ik had trouwens wat mooie quotes opgeslagen om hier op mijn blog te kunnen delen. Echter zijn ze spontaan verdwenen. Stom. Eigenlijk had dit nog prima op mijn ‘Dingen die ik stom vind’ lijstje gekund. Weet je wat ik trouwens ook stom vind, dat blauwe puntje wat bij zonnig weer altijd op je foto terecht komt. Helaas was ik dit keer te lui om hem weg te fotoshoppen.

Wat ik dan trouwens weer heel erg leuk vind is dat ik weer kan genieten van The Good Doctor op tv. Echt een goede serie vind ik dat. De Slimste Mens vind ik stiekem trouwens ook erg leuk om te kijken. Daar steek ik bovendien ook nog wat van op. Waar ik ook erg blij van word is dat ik de laatste tijd weer wat vrienden heb gezien en ik ben op kraamvisite geweest. Ik merk wel dat het me heel erg goed doet om weer wat vrienden te zien.

Vakantie zit er voor mij nog even niet in. In september ben ik weer vrij, maar dat vind ik eigenlijk wel lekker. Het is heerlijk om nog vrije te zijn nadat iedereen zijn vakantie al heeft gehad. Bovendien is het vaak mooi weer in september. Ik ga in ieder geval een paar dagen naar zee met een vriendin en haar ouders. Verder beslis ik op het laatste moment wat mijn plannen zijn. Een ding weet ik zeker, ik zal me prima weten te vermaken en ik kan er nu al naar uitkijken.

Dingen die ik stom vind

Wie mij al wat langer volgt weet dat ik vrij positief in het leven sta en dat ik altijd overal het positieve van in probeer te zien. Ik geniet zoveel mogelijk van al het moois in het leven, of dat nu grote of kleine dingen zijn. Ik ben tevreden met wat ik wel heb en daar leg ik de focus op. Soms heb ik echter ook wel eens een dagje dat ik me even niet fijn voel. Dat ik nergens zin in heb, of dat ik dingen gewoonweg stom vind. Welke dingen ik op dit moment stom vind?

 

• Mijn blaasontsteking die maar niet weg wil. Inmiddels zeurt het al zeker twee maanden en ben ik twee antibioticumkuren verder, maar het is nog steeds niet helemaal weg. Ik kijk het nog heel even aan, maar anders moet ik toch echt even met mijn huisarts overleggen hoe nu verder.
• Patiënten die op vrijdagmiddag om half vijf bellen en denken dat ik dan nog de hele wereld kan bewegen om van alles en nog wat voor ze te regelen. Helaas hebben wij echter ook geen toverstokje.
• Wanneer iemand zegt je de volgende dag te bellen en je dan de hele dag je telefoon in de buurt houdt maar helemaal niks meer hoort.
• Het gevoel te hebben dat je buitengesloten wordt. Het blijft voor mij moeilijk om ergens niet bij betrokken te worden, terwijl ik dat eigenlijk wel graag zou willen. Rationeel vind ik dat iemand dit moet invullen op een manier die voor hem prettig is, maar gevoelsmatig is het wel moeilijk dat ik niet in dat plaatje pas.
• Na vijf weken geleden door mijn enkel te zijn gegaan daar nog steeds veel last van te hebben en bovendien geen gevoel meer te hebben in mijn voetrug. Benieuwd hoe dit nu weer gaat aflopen.
• Een keer ‘nee’ zeggen – in het kader van beter voor jezelf zorgen en je grenzen aangeven – en dan meteen niks meer horen.
• Dat heel veel lekkere dingen zo slecht voor je zijn. IJsjes, chocola, gebakjes… Waarom?!
• Ontzettend moe zijn en toch ook wel regelmatig wat kortademig. Toch een nasleep van de corona? Of misschien corona 2.0 dat kan natuurlijk ook, haha. Grapje hoor, ik voel me verder niet ziek.
• De laatste tijd was ik heel erg goed bezig qua beweging en had ik een goede balans gevonden tussen genoeg bewegen en ervoor zorgen dat mijn lichaam – in het speciaal mijn knie – niet overbelast raken. Helaas wordt dit nu weer helemaal in de war geschopt door mijn enkelblessure. Echt balen.
• Dat ik nog steeds geen plekje voor mezelf heb. Komt het er ooit nog eens van?!
• Veel last van de tintelingen in mijn arm omdat mijn nek en schouders helemaal vast zitten en mijn fysiotherapeut nu druk is met mijn enkel dus geen tijd heeft om ook nog eens naar mijn nek en schouders te kijken. Inmiddels heb ik die tintelingen al zeker drie jaar, dus misschien moet ik daar toch ook eens verder naar laten kijken.
• Dat dit blogje nu net iets meer dan 500 woorden heeft. Zo jammer, het was mooier geweest als het er precies 500 waren.

Opgejaagd door de tijd

De wereld staat even stil. Zo zal het althans voor veel mensen voelen op dit moment. Het leven ziet er anders uit dan we gewend zijn. De een heeft hier veel moeite mee, voor de ander is het een verademing. Ineens is het opgejaagde gevoel weg en heb je de tijd om tot rust te komen. Je leert om de kleine dingen te waarderen of doet dit nog meer dan anders. De aarde draait echter gewoon door, de tijd tikt ondanks alles verder.

 

Soms kan ik me best eens opgejaagd voelen door de tijd. Niet omdat ik me moet haasten om op tijd op mijn werk te komen, of omdat ik te weinig tijd heb voor het afronden van mijn to-do-list, maar meer in het grotere geheel. De jaren vliegen voorbij en ik heb nog veel dingen in gedachten die ik graag zou willen in mijn leven, maar waar het nog niet van is gekomen.

Zo zal ik dit jaar de leeftijd van 32 jaar bereiken – ik geloof het zelf nog steeds niet – maar woon ik nog bij mijn ouders. Om eerlijk te zijn vind ik dat best een dingetje. Helaas heb ik dit zelf niet in de hand omdat ik niet genoeg verdien om te kunnen kopen of particulier te huren. Ik ben dus afhankelijk van de sociale huur en de wachttijd hier is een eeuwigheid. Ik was overigens ruim een jaar geleden bijna aan de beurt voor een woning, maar toen werd het hele systeem om gegooid. Echt een drama.

Daarnaast heb ik best een grote kinderwens. Of die vervuld kan worden is sowieso nog maar de vraag natuurlijk aangezien het niet vanzelfsprekend is om zwanger te raken. Op dit moment heb ik echter geen vriend, dus is de wens heel ver weg en begin ik me af te vragen of het er ooit nog van gaat komen. Stel dat het er wel van komt, maakt mijn oma het dan nog mee? Is mijn vader dan lichamelijk nog goed genoeg om iets leuks te doen met zijn kleinkind? Allemaal dingen die wel eens door mijn gedachten spoken.

Gelukkig kan ik het meestal wel loslaten en niet continu met deze dingen bezig zijn. Toch zijn er soms nachten dat deze gedachten echt ontzetten door mijn hoofd spoken en ik me echt opgejaagd voel door de tijd. Met name het niet kunnen vinden van een betaalbare woning is iets waar ik me soms echt druk om kan maken. Ik kan toch niet eeuwig bij mijn ouders blijven wonen? Ik probeer me er maar niet al te druk om te maken, maar soms… soms zou ik willen dat de tijd wat minder snel ging.