De kies die zichzelf opeet

Er was eens… Zo zou het verhaal prima kunnen beginnen. Het klinkt immers als een sprookje toch? De kies die zichzelf opeet. Niets is echter minder waar. Gelukkig is het ook nog niet zo dat het een nachtmerrie is, maar het is zeker iets dat me al langere tijd bezighoudt. Het begon denk ik een aantal jaar geleden. In eerste instantie leek het of mijn tandvlees wat ontstoken was. De mondhygiëniste maakte de plek waar ik last van had schoon en ik vloog zowat tegen het plafond.

De tandarts keek mee en had in eerste instantie ook geen goede verklaring. In de gaten houden, maar zo lang ik er niet te veel last van had hoefde er niks aan gedaan te worden. In de loop der jaren kreeg ik echter steeds meer last van het plekje. Mijn tanden stoken werd heel erg pijnlijk en ook mijn tandenpoetsen werd steeds vervelender. Op gegeven moment begon het af en toe wat te zeuren en als er per ongeluk voedsel echt precies tegen de plek aan kwam gilde ik het uit.

De tandarts stuurde me naar de endodontoloog en die vertelde me dat er sprake is van resorptie. Om onbekende reden valt de kies zichzelf aan en eet zichzelf dus bij wijze van spreken op. Iets waar helaas niet altijd wat aan te doen is. Omdat ik toch wel steeds meer klachten kreeg werd ik doorgestuurd naar een parodontoloog om te kijken of zij toch iets konden betekenen. Zij maakten een CT-scan en ontdekten daarmee dat de resorptie plek dieper leek te gaan dan eerst leek en dat er eerst een wortelkanaalbehandeling moest worden gedaan door mijn tandarts.

Na heel wat weken wachten dacht ik dat het zover was: de wortelkanaalbehandeling. Bij de tandarts aangekomen gaf deze echter eerlijk aan het zelf toch wat te gecompliceerd te vinden om de behandeling uit te voeren. Daarom werd ik opnieuw naar de endodontoloog verwezen, waar ik natuurlijk opnieuw weer een aantal weken moest wachten tot ik aan de beurt was.

Inmiddels heb ik de wortelkanaalbehandeling ondergaan. De behandeling viel me overigens enorm mee toen het eenmaal goed verdoofd was. Waar ik me het meeste druk om maakte? Of ik wel op tijd klaar zou zijn om de gouden 1500 meter van Kjeld Nuis te kunnen zien. Na die tijd had ik vooral heel erg last van mijn kaken doordat ook die bij mij hypermobiel zijn en uit de kom kunnen schieten. Dat is gelukkig niet gebeurd, maar ze werden er duidelijk ook niet echt blij van. De dagen na de ingreep heb ik wel heel wat napijn gehad, maar dat hoort erbij.

Nu is het afwachten op de behandeling van de parodontoloog. Die gaan een flapoperatie doen. Hierbij word je tandvlees opengesneden zodat ze goed bij de resorptieplek kunnen en die kunnen behandelen. Daarna wordt het tandvlees weer teruggeslagen en gehecht. Het is nog even afwachten wanneer dit kan plaatsvinden, maar ik zal toch wel erg blij zijn als het allemaal achter de rug is!

Mijn bankrekening is overigens wat minder blij.

Advertentie