Omdat het gewoon een pittig jaar was

De laatste maand van het jaar is inmiddels aangebroken. Een maand waarin ook ik vaak even terugblik op afgelopen jaar. Meestal door te kijken naar al het moois wat het jaar bracht, want hoewel elk jaar ook zeker zo zijn tegenslagen heeft, focus ik me liever op de positieve momenten. Echter merk ik dat ik dit jaar best wel pittig vond en wil ik daar toch ook over schrijven. Door alle drukte ben ik namelijk snel geneigd om aan mijn gevoel voorbij te gaan. Juist door even stil te staan bij afgelopen jaar, geef ik mezelf ook de ruimte om te voelen wat het met mij heeft gedaan.

Misschien was het begin van het jaar wel het moeilijkst. Wetende dat mijn beste vriendin niet meer lang bij me zou zijn. We hebben die periode nog wel heel wat mooie en diepgaande gesprekken gehad. Daarnaast was het vooral ook heel moeilijk om haar zo te zien lijden. Ze wilde niet dood, maar het lijden werd te zwaar en het leven ondraaglijk. Elke keer dat ik haar zag nam ik al een klein beetje afscheid om uiteindelijk nog één keer met haar samen te kunnen zijn. Een moment dat me heel dierbaar is. De opluchting omdat het lijden voor haar eindelijk voorbij was, het verdriet omdat ik afscheid van haar moest nemen en verder moet leven zonder haar. Het gemis is groot.

Veel tijd om te rouwen had ik overigens niet. De periode van de coronavaccinaties volgde en dat leverde op mijn werk heel wat chaos op. Het was al nauwelijks te plannen en als we dan eindelijk dachten het schema rond te hebben belden er weer patiënten af en liep onze planning volledig in de soep. Bovendien konden we het vaccineren alleen in de avond of het weekend plannen, dus er werden aardig wat extra uren gedraaid. Het was een chaotische periode. 

Helaas ging mijn vader steeds verder achteruit (hij heeft MS) en kwam het woord euthanasie ineens ook uit zijn mond. Heel erg confronterend en moeilijk om te ervaren dat het leven ook voor hem te zwaar werd. Uiteindelijk hebben we na veel gespreken en het regelen van hulpmiddelen hem toch weer wat meer vrijheid kunnen bezorgen en kan hij op deze manier toch weer even op een positieve manier vooruit. Natuurlijk wordt het voor hem alleen maar slechter, maar met bijvoorbeeld een elektrische rolstoel kan hij nu wel weer zijn eigen ding doen en vindt hij het leven voor nu weer de moeite waard.

De laatste maanden van het jaar zijn ook weer behoorlijk pittig. Verschillende dierbaren hebben het moeilijk en dat raakt me enorm. Daarnaast is op het werk enorm druk en kost dat mij ontzettend veel energie. Ik doe mijn best om er voor de mensen om mij heen te zijn, maar merk dat dat niet altijd zo goed lukt als ik zou willen. Ik heb maar weinig energie op dit moment dus moet ook zeker goed om mezelf denken. Mijn vriendinnen wonen niet in de buurt, dus het is ook niet haalbaar om even bij hen langs te wippen voor een kop thee als ze behoefte hebben aan een luisterend oor. Ergens halverwege afspreken in een café om bij te kletsen – zoals ik vaak doe met vriendinnen – is nu met oog op alle maatregelen ook nauwelijks haalbaar. Gelukkig kan je tegenwoordig wel makkelijk contact houden via de verschillende apps en probeer ik dat op die manier dan ook zoveel mogelijk te doen.

Al met al is het gewoon echt wel even een pittig jaar geweest. Dat is niet erg, dat hoort ook bij het leven. Misschien voelt het ook wat zwaarder omdat ik de laatste tijd wat minder fijn in mijn vel zit en mijn energie een beetje op is. Inmiddels kennen jullie mij echter wel goed genoeg om te weten dat ik ook in een moeilijk jaar oog heb voor de geluksmomenten die er wel degelijk zijn geweest. Misschien had ik juist dit jaar nog wel extra oog voor al die kleine momenten die een glimlach op mijn gezicht toverden. Echter is deze post inmiddels wel lang genoeg, dus volgen die momenten van geluk later!

 

 

Lezen | Later, Morgen ben ik weer thuis en Groter zal ik zijn

Het is alweer even geleden dat ik wat uitgebreider vertelde over de boeken die ik gelezen heb. Hoewel ik wegens de drukte die ik op dit moment ervaar wat minder lees dan normaal, gaat het lezen op de achtergrond wel gewoon door. Hoe je het ook wendt of keert, helemaal niet lezen is voor mij geen optie. Soms zit mijn hoofd te vol of ben ik te moe om te lezen. Meestal lukt het echter wel om mij weer even in een andere wereld te wanen door het lezen van een boek. Een aantal van de boeken die ik de afgelopen tijd las zal ik hieronder beschrijven.

Later – Stephen King

Stephen King is toch wel echt een schrijver waar ik erg blij van word. Nou ja, van zijn boeken dan, hemzelf ken ik niet zo goed. Dit boek vertelt het verhaal van de kleine Jamie, die een bijzondere gave heeft: hij ziet doden. In sommige situatie kan dit hem helpen, maar zeker niet altijd is zijn gave iets positiefs. Zijn moeder wil dat hij het verborgen houdt, maar uiteindelijk komt een vriendin van haar er toch achter en raakt Jamie betrokken bij de klopjacht die de politie voert op een moordenaar. Hierbij komt Jamie oog in oog te staan met een overledene. Deze geest is echter niet van plan om weg te gaan.

Hoewel het verhaal langzaam wordt opgebouwd is er toch een duidelijke spanning voelbaar en wil je maar al te graag weten hoe dit afloopt. Het is geen echt horrorverhaal, maar er zitten zeker momenten in om te gruwelen. Op het eind volgt er bovendien een onverwachte plotwending. Wat mij betreft echt een fantastisch boek. Mysterieus, spannend met ook de nodige humor.

Morgen ben ik weer thuis – Simone van der Vlugt

De boeken van Simone van der Vlugt spreken mij vaak aan. Deze thriller is het tweede deel van een reeks, maar dat wist ik niet op het moment dat ik het las. Je kan het dus zeker ook prima lezen als je deel één niet gelezen hebt. Vanaf het begin word je in het verhaal gezogen. Britt, een elfjarig meisje, komt niet thuis na haar turnles. Al snel wordt duidelijk dat er een man gezien is in de bosjes bij het complex en ook een busje is daar gespot. Het is dus al snel duidelijk dat Britt waarschijnlijk ontvoerd is en rechercheur Lois wordt op de zaak gezet.

In het boek wordt de zoektocht naar Britt beschreven, maar ook het verhaal van Britt zelf komt naar voren. Dit maakt het verhaal extra spannend. Een ware pageturner dit boek, want je wilt gewoon weten hoe dit afloopt.

Groter zal ik zijn – Sanne Janssen

Een boek wat toevallig op mijn pad is gekomen en wat ik behoorlijk heftig vond. Het vertelt het verhaal van Sanne een jonge meid die met een trauma kampt: haar vader heeft haar misbruikt. Om hier mee om te kunnen gaan snijdt ze zichzelf. Uiteindelijk komt ze in verschillende zorginstellingen terecht en beschrijft ze hoe de juiste hulp maar niet op gang lijkt te komen. Het gaf mij een enorm machteloos gevoel. Het laat ook duidelijk zien dat er veel verbeterd kan worden in de jeugdzorg. Uiteindelijk lijkt Sanne gelukkig wel de juist hulpverlener te hebben getroffen, maar daar ging een lange, wanhopige weg aan vooraf.

Even bijkletsen #26 | (Te) druk

Al meerdere malen ben ik begonnen met typen, om het vervolgens weer te verwijderen. Het heeft uiteindelijk namelijk helemaal geen zin om te klagen hoe druk het is op het werk. We zullen er mee moeten dealen. De telefoon blijft maar rinkelen, de administratieve rompslomp – de paarse krokodillen vliegen je om de oren – lijkt wel met de dag toe te nemen (zoveel liefde voor al die fijne zorgverzekeraars) en de mensen worden steeds ouder en hebben gewoon steeds meer zorg nodig.

Daarbij zijn er ook veel mensen die denken dat de huisarts een wonderpil heeft die de griep, een verkoudheid, of een overbelaste elleboog kan genezen. Ik kan er een boek over schrijven. Het is een gebed zonder end en om mij heen hoor ik van andere huisartspraktijken niet anders.

Mijn vrije momenten heb ik op dit moment dan ook echt nodig om bij te komen van deze drukte. Om alle stress weer los te kunnen laten en mijn hoofd leeg te maken. Om even goed voor mijn lichaam te zorgen door te sporten of yogales te doen. Om gewoon even lekker hersenloos naar een serie op tv te kijken en aan helemaal niks te denken. Opladen voor weer een nieuwe dag.

Het zou dus zomaar kunnen dat het de komende tijd wat stiller is hier op mijn blog. Maar ook het lezen van andere blogs lukt mij op dit moment maar nauwelijks. Heel af en toe lukt het me om wat te lezen en ook een reactie achter te laten, maar de kans is ook groot dat jullie even niks van mij horen. 

Het is pittig, bovendien zijn er wat momenten geweest dat ik mij niet echt gehoord voelde en dat doet pijn. Gelukkig zijn er ook collega’s die mijn gevoel wel erkennen en me volledig begrijpen. Samen proberen we te roeien met de riemen die we hebben en zorgen we voor de nodige (soms zwarte) humor op de werkvloer waardoor een dag vol te houden is. Samen staan we sterk. Het is zwaar, maar op dit moment houd ik mijn hoofd nog boven water. Daarbij trek ik ook zeker aan de bel wanneer dit niet meer zo is. Uiteindelijk is mijn gezondheid namelijk het belangrijkste en zal ik dus ook niet over mijn grenzen gaan. 

Bovendien kennen jullie mij al langer dan vandaag. Ook nu probeer ik juist van de kleine dingen te genieten. Hoewel het misschien wat stiller zal zijn van mijn kant zijn jullie zeker in mijn gedachten en wilde ik dus even een teken van leven geven. Heel veel liefs en denk goed om jezelf, dan doe ik dat ook.  

 

Zo simpel is dan geluk #80 | Fijne aankopen

Het is voor mij heel erg belangrijk om te genieten van het leven, van de grote en kleine dingen. Deze geluksmomenten deel ik al langere tijd op mijn blog in de rubriek ‘Zo simpel is dan geluk‘. Al een aantal jaren deel ik hier regelmatig puntsgewijs de grote en kleine dingen in het leven waar ik van geniet en waar ik dankbaar voor ben. Het leek me voor de verandering echter leuk om dit voortaan eens op een andere manier te gaan doen. Lees vooral verder als je wilt weten wat mij de afgelopen tijd gelukkig heeft gemaakt.