Zo simpel is dan geluk #88 | Top nieuws

Het eind van de maand is weer aangebroken, altijd een mooi moment op even terug de blikken op de geluksmomenten die ik heb meegemaakt. De maand begon voor mij met neuritis vestibularis (waar ik nog steeds veel restverschijnselen van ervaar) en eindigde met: corona. Al met al zou je niet verwachten dat het daarmee een top maand is geweest en heel eerlijk was het ook echt wel pittig en voel ik me nog steeds niet fit en mezelf. Toch heb ik ook nu wel wat lichtpuntjes weten te vinden en kreeg ik bovendien fantastisch nieuws. Ik deel mijn geluksmomenten graag met jullie.

• De zon die regelmatig haar gezicht liet zien. De wereld ziet er altijd zoveel mooier uit als de zon schijnt.
• Tijdens een korte wandeling door het park een konijn voorbij zien hupsen.
• Weer een klein stukje in mijn boek kunnen lezen.
• Fijne collega’s die me zoveel mogelijk uit handen proberen te nemen.
• Na een warme douche lekker in een schoon bed stappen.
• Samen met mijn vader een serie kijken die we beiden leuk vinden.
• De mooie herfstkleuren buiten.
• Het langebaan schaatsen is weer begonnen. Elke keer weer genieten van de wedstrijden op tv.
• Eind van het jaar nog wat leuke theatervoorstellingen in het vooruitzicht hebben.
• Een bijzondere uitnodiging krijgen voor de Kerst.
• Af en toe weer een blog kunnen lezen. Alles van de afgelopen weken bijlezen gaat me niet lukken, maar ik probeer weer af en toe te komen buurten.
• Ik heb een woning!!!
• Uit verschillende hoeken kleine cadeautjes gehad om dit te vieren. Bijzonder mooi hoe iedereen met me meeleeft.

Achter de wolken schijnt de zon

Na zonneschijn komt regen schreef ik enkele weken geleden nog. Na heel wat leuke en fijne momenten vond mijn lichaam het wel even genoeg geweest en werd ik ziek. Op dat moment dacht ik nog ‘maar achter de wolken schijnt de zon‘. Echter bleek als snel dat na zonneschijn regen komt, maar na regen een zware storm. Ik zat op de bank tv te kijken, en enorm te balen dat mijn leuke plannen die avond niet door gingen (omdat het optreden waar we heen zouden gaan ineens later was gepland en dat ov problemen gaf), toen ineens de hele wereld om me heen begon te draaien.

Het zweet brak me uit en als snel kon ik mijn maaginhoud niet meer binnen houden. Kruipend ben ik uiteindelijk bij mijn bed gekomen en daar ging het kermisfeest gewoon door. We zijn inmiddels twee weken verder en hoewel ik inmiddels mijn eten weer binnen kan houden ben ik nog steeds erg duizelig. Neuritis vestibularis noemen ze dat. Een ontsteking van je evenwichtsorgaan. Een kwestie van uitzieken, dus dat doe ik maar zoveel mogelijk. Al het leuks wat ik gepland had afgelopen weken heb ik af moeten zeggen en mijn bed en de bank waren mijn beste vrienden. Achter de laptop zitten, op mijn telefoon kijken of en boek lezen was allemaal niet te doen.

Hoewel ik blij ben dat het overgeven gestopt is en ik me niet meer zo slap als een vaatdoek voel, is de duizeligheid wel heel vervelend. Je bent voor je gevoel continu je houding aan het corrigeren en dat is erg vermoeiend. Daarbij blijf ik toch wat misselijk en voel ik me dus niet echt fit. Het is belangrijk om na de ergste klachten toch weer je dagelijkse dingen op te pakken, dus ik ben wel weer aan het werk gegaan (en daar maar hopen dat je op de juiste plek prikt wanneer je een patiënt een injectie moet geven) maar het kost me enorm veel energie. Daaromheen doe ik dus eigenlijk zo goed als niks om mijn lichaam wat rust te geven.

Het is overigens niet de eerste keer dat ik last heb van draaiduizeligheid, maar zo heftig als nu heb ik het nog nooit meegemaakt. Gelukkig is het ergste inmiddels achter de rug en ben ik op de weg omhoog, dus dat is heel erg fijn. Ik ga er dan ook vanuit dat het nu echt snel weer tijd is voor de zon die achter de wolken op me wacht.

Onderzoeksstage: niet mijn ding, wel veel lol

In een ver verleden studeerde ik Biomedische wetenschappen en in het derde jaar van mijn bachelor moest ik daarvoor een onderzoeksstage doen. Al snel wist ik in welke richting ik de stage wilde gaan uitvoeren: ik wilde graag onderzoek doen naar kanker. Uiteindelijk heb ik via via kunnen regelen dat ik een stage mocht gaan doen in het CCA (Cancer Centre Amsterdam). Het project waar ik me in verdiepte was de rol die bepaalde eiwitten spelen in het ontstaan van medulloblastoma, een vorm van hersenkanker bij kinderen. Ontzettend interessant, maar uiteindelijk was onderzoek doen toch niet echt mijn ding.

Hoewel ik er dus tijdens mijn stage achter kwam dat dit niet was wat ik wilde, heb ik wel veel geleerd tijdens mijn stage en bovenal een ontzettend leuke tijd gehad.

De eerste dag van mijn stage brak aan en ik ontmoette iemand van een andere opleiding die ook haar stage ging lopen en een vergelijkbaar onderzoek deed. We hadden meteen een leuke klik en omdat veel in ons onderzoek hetzelfde was konden we het grootste deel van de tijd samen doorbrengen. Dat was echt enorm gezellig en om eerlijk te zijn hebben we de boel wel een klein beetje op stelten gezet.

Zo werkten we regelmatig op het lab en kon je ons altijd al van ver horen omdat wij altijd vrolijk waren en enorme lol hadden samen. We konden ook best vervelend zijn. Zo gingen we altijd de radio’s die op het lab stonden op een andere zender zetten. Om vervolgens hard (en vals) mee te zingen tijdens onze werkzaamheden.

In de studentenkamer was het ook altijd gezellig en bovendien stond er altijd een pot snoep op tafel. Elke keer weer werd die door iemand anders aangevuld. Onze begeleiders kregen hier overigens ook lucht van en kwam regelmatig even bij ons buurten. Ik weet nog goed dat wij een keer heel serieus aan ons verslag aan het werk waren en we twee van onze begeleiders in de gang hoorden aan komen lopen. “Volgens mij zijn ze niet op hun kamer hoor, ik hoor helemaal geen gelach en gegiechel.”

Overigens was er ook een jongeman van een andere afdeling die niet zo blij van ons werd. Wij kwamen op gegeven moment met onze begeleider op zijn lab en kregen uitleg over de procedure. Enkele dagen later hadden wij deze procedure weer nodig, dus kwamen vol enthousiasme op het lab. Meneer boos want we hadden de ruimte niet gereserveerd en we hadden officieel geen bevoegdheid om de procedure te volgen. Uiteindelijk hebben we een beetje op hem ingepraat en mochten we toch blijven. Gelukkig kon hij meerdere keren later toch ook wel om ons lachen volgens mij.

Hoewel ik na mijn stage besloten heb dat ik verder niks wilde met mijn studie, omdat het onderzoek gewoon niet echt mijn ding is (ik heb veel liever contact met patiënten om meteen iets voor ze te kunnen betekenen en niet pas na jaren onderzoek), heb ik wel een enorm leuke tijd gehad tijdens mijn stage. Een periode die me dan ook altijd bij zal blijven!

Heb jij wel eens stage gelopen?

Na zonneschijn komt regen

Het leven kabbelt voort schreef ik nog in mijn laatste blog. Waarop ik veel reactie kreeg: noem je dat voort kabbelen? Kabbelen is inderdaad misschien niet het goede woord. Toch voelde het ergens wel zo. De fijne dingen wisselden de verplichtingen af en ik had bovendien een aantal weken vakantie (en ging een weekendje weg!) dus het voelde allemaal goed. Achteraf kan ik echter denk toch wel stellen dat ik iets te weinig rust hebt gehad. Met als resultaat…

Ik werd ziek.

Ziek is trouwens een groot woord. Strontverkouden past beter. Bovendien moest ik ongesteld worden en dan speelt mijn migraine altijd op. Meestal zet het net niet helemaal door, maar heb ik wel zodanig veel hoofdpijn dat ik maar moeilijk kan functioneren.

Dat betekende dus verjaardagen afzeggen, toch werken maar de helft van je werkzaamheden niet netjes afronden en vooral veel rust pakken en met thee, ibuprofen en een dekentje op de bank. Even helemaal niks en mezelf ook de ruimte gunnen om me gewoon even heel erg blegh te voelen. Na zonneschijn komt regen in dit geval.

Gelukkig gaat het inmiddels weer de goede kant op en ben ik vast binnen een paar dagen weer helemaal opgeknapt. Mijn weekenden houd ik nog even rustig, maar er staan ook alweer wat leuke dingen op de planning. Laat ik nu echter niet weer in dezelfde valkuil trappen en toch wat meer rust momenten plannen tussen al het leuks. Anders kom mezelf binnen no time weer tegen!