Een week met stomme dingen

Soms heb je van die weken dat alles gewoon stom voelt. Nee, dat is niet helemaal waar, ik heb eigenlijk nooit weken dat alles stom is, maar wel dat er veel stomme dingen zijn. Over het algemeen probeer ik dat maar snel weer los te laten. Nu inspireerde het mij echter om eens een blog te schrijven over wat ik allemaal stom vond de afgelopen tijd. Weer eens wat anders dan een overzicht van al mijn geluksmomenten. Hebben die stomme dingen toch nog wat positiefs opgeleverd.

• Last van je heup hebben maar er niet de vinger op kunnen leggen wat er nu precies aan de hand is. Mijn fysiotherapeute weet het ook niet helemaal. Wel weet ik dat hoepelen niet zo’n succes is voor deze klachten.
• Niet zo goed naar de huisarts durven met mijn heupklachten want ze zullen toch wel weer niks kunnen vinden.
• Reageren op een particuliere huurwoning waarvan je zeker weet dat je het kan betalen. Eindelijk eens niet te laat zijn daarmee (als je niet binnen een uur na online komen reageert ben je over het algemeen al te laat) en contact krijgen met de makelaar. Om vervolgens te horen dat je inkomen niet aan de – belachelijke – inkomenseis voldoet.
• Bij sociale huur voor een woning met dezelfde huur wel in aanmerking komen (hoe krom is dat, mijn inkomen is hetzelfde) maar die wachttijden zijn zooooooooo laaaaaaaaang.
• Dat alle leuke mannen al een vriendin hebben.
• Computers, printers en labelwriters die allemaal geen zin hebben om hun werk te doen. Om vervolgens je opdracht ineens dertig keer uit te printen.
• Collega’s die je extra werk bezorgen omdat zij zelf geen zin hebben om verder te kijken dan hun neus lang is.
• Dat dingen zich altijd verstoppen als je ze nodig hebt en haast hebt.
• Na een dag hard werken meteen daarop volgend een nascholing te hebben die totaal niet interessant is. Om vervolgens ook nog eens in de regen naar huis moeten fietsen.
• De kampioenswedstrijd van Ajax missen door deze stomme nascholing.
• Dat sommige mensen (lees: mijn zusje) denken dat je alles voor ze regelt en daar ook elk moment van de dag tijd voor hebt. En zelf een klein beetje moeite doen? Ho maar!
• Enorm achter lopen met het lezen van blogs.

Memories: een pittig revalidatietraject

Ineens floept er een foto voorbij van 11 jaar geleden. Een foto met mijn vriendinnen van toen, een herinnering die me dierbaar is. Een blije foto die eigenlijk niet representatief is voor die periode. Het was namelijk een behoorlijk pittige tijd. Ik was bezig met een revalidatietraject en had het gevoel dat mijn leven stilstond. Soms waren er zelfs momenten dat ik het allemaal niet meer zo zag zitten. Hoewel ik ook toen zo positief mogelijk probeerde te blijven, lukte dat me zeker niet altijd. Met het zien van de foto komen de herinneringen weer naar boven.

Chronische pijn door hypermobiliteit

Als kind had ik door mijn hypermobiliteit altijd wel problemen met mijn banden, pezen en gewrichten. Op jonge leeftijd kwam ik al regelmatig bij de fysiotherapeut. Wanneer je jong bent ben je echter ook flexibel en kom je al die kwaaltjes wel weer te boven. Op gegeven moment liet mijn enkel mij echter in de steek en was er een operatie nodig. Na die operatie bleef ik echter pijn houden aan mijn enkel en kwam ik de overbelastingen in andere gewrichten ook steeds minder goed te boven waardoor ik chronische pijn ontwikkelde.

Een pittig revalidatietraject

De situatie was op gegeven moment zodanig dat ik moest stoppen met mijn studie en een revalidatietraject nog de enige optie was. Het stoppen met mijn studie (hbo verpleegkunde) deed mij enorm veel pijn. Daarnaast waren er veel vrienden die mij niet goed begrepen en mij daardoor juist in deze moeilijke periode lieten zitten. Gelukkig waren er ook zeker vriendinnen die mijn steunden in die periode, maar het is toch ook wel erg eenzaam geweest. Vooral omdat niemand weet wat je nu echt voelt. Door de vele pijn waren leuke dingen geen optie meer en zijn er enkele momenten geweest dat ik het allemaal niet meer zo zag zitten.

Leren leven met pijn

Het is een zware periode geweest, maar uiteindelijk heb ik tijdens het revalidatietraject wel geleerd hoe ik het beste met mijn chronische pijn en hypermobiliteit om kan gaan. Het was soms erg confronterend om te horen dat ik zelf de pijn mogelijk nog erger maakte door bijna helemaal niet meer te bewegen. Juist bij chronische pijn is het enorm belangrijk om wél in beweging te blijven. Echter doordat bij mij de hypermobiliteit ook voor pijn zorgde moest ik wel een balans vinden in belasting en ontspanning en dat is niet makkelijk.

Daarnaast heb ik geleerd om te accepteren dat ik nu eenmaal niet het werk kan doen wat ik graag zou willen doen. Ik heb geleerd om te accepteren dat niet alle sporten voor mij weggelegd zijn en dat bepaalde activiteiten geen optie zijn. Ik heb geleerd om te kijken naar wat ik wel kan, tevreden te zijn met minder. Ook al wilt je hoofd bepaalde dingen nog zo graag, als je lichaam je in de steek laat is dat soms helaas geen optie. (Hoewel het soms zeker ook de moeite waard is om over je grenzen heen te gaan om toch ergens van te kunnen genieten. ) Ik heb geleerd om te accepteren dat ik elke dag pijn heb en dat dat oké is. Dat dat niet bepaalt wie ik ben.

Acceptatie

Bij het voorbij komen van deze foto besef ik dat ik in die tijd enorm gegroeid ben. Het was heel erg zwaar maar ik ben er, heel cliché, sterker uitgekomen. Natuurlijk kost dit proces tijd. Het kost jaren om iets wat je leven zo beïnvloed een plekje te geven en om tot acceptatie te komen. En ook nu kunnen dingen soms nog best confronterend zijn. Toch geeft het mij ook wel rust dat ik kan accepteren dat dit nu eenmaal bij mij hoort en dat ik hier altijd rekening mee zal moeten houden. Het maakt me blij dat ik tevreden kan zijn met wat ik wel heb, kan genieten van de kleine dingen. En ja, natuurlijk heb ik ook echt wel eens een rotdag doordat de pijn heel heftig is, maar dat mag er ook gewoon zijn.

Zo simpel is dan geluk #83 | Vriendinnen

De zon op mijn gezicht, een geweldig leuke dag achter de rug, een mooi moment om te vertellen over mijn geluksmomenten. Elke maand zijn er wel geluksmomenten, de ene keer groot, de andere keer klein. Wanneer je het geluk in de kleine dingen kan vinden, ga je het leven steeds meer waarderen. Beseffen dat er zoveel moois is om dankbaar voor te zijn. Natuurlijk is het soms ook even zoeken naar die lichtpuntjes, maar gelukkig weet ik ze altijd weer te vinden. 

Dagelijkse dingen

Werken is iets dat ik bijna dagelijks doe. Soms volg ik buiten werktijd nascholingen om mijn kennis up to date te houden. Laatst was er een nascholing bij een hotel aan het strand. Het was prachtig weer dus besloot ik daarvoor nog even fijn een strandwandeling te maken. Heerlijk.
Daarnaast geniet ik ook elke dag van de mooie bloesems die ik voorbij zie komen wanneer ik naar mijn werk fiets. Allemaal mooie tinten roze, ik kan er echt blij van worden.

Uitjes

Het heerlijke weer zorgt ervoor dat ik heel veel zin heb om de deur uit te gaan. Dat hoeft echt niet heel groots te zijn. Zo genoot ik laatst samen met mijn ouders van een overheerlijk ijsje bij een van mijn favoriete ijswinkels. Daarnaast was ik een dagje weg met een vriendin en hebben we lekker gewinkeld en geluncht op een terrasje. Bovendien was het weer eens tijd voor muziek en ging ik op Record Store Day naar een instore van Blanko. Echt zo fijn om weer op deze manier te kunnen genieten van live muziek!

De kleine dingen

Hetgeen wat me deze maand enorm is bijgebleven is de fantastische 1 april grap die mijn collega’s en ik hebben uitgehaald met de rest van ons team. Ik deed net of de begeleider van mijn stagiaire had gebeld dat ze haar toch nog een kans wilden geven en of ik haar nog een aantal maanden wilde gaan begeleiden. Zowel in de groepsapp als op de praktijk trapte iedereen er volop in. Ik heb moeten acteren voor mijn leven, een rol in GTST is er niks bij. We hebben echt enorm gelachen. Minpuntje: niemand neemt mij nu nog serieus.

Lezen

Voor mijn gevoel heb ik aardig wat gelezen afgelopen maand, maar als ik nu terugkijk valt dat toch tegen. Het boek Korte metten van Lisa Gardner heb ik uitgelezen. Echt een aanrader is dat. Daarnaast las ik nog een andere thriller: Schaduwkant van Ruth Newman. Om eerlijk te zijn kende ik deze auteur niet, maar ik werd blij verrast door dit boek. Deze kwam overigens uit de erfenis van mijn beste vriendin. Ik heb dozen vol boeken van haar gekregen, dus voorlopig verveel ik me niet. Op dit moment lees ik opnieuw een boek van Lisa Gardner: Aangeraakt. Ook weer erg spannend. Ik heb de thriller vibe op dit moment echt helemaal te pakken.

Dankbaar

Helaas zie ik mijn vriendinnen niet heel vaak, maar als ik dan een fijne middag met een vriendin heb, ben ik daar altijd intens dankbaar voor. Het is zo fijn om tijd met een vriendin door te brengen, dat doet me altijd echt enorm goed. Gelukkig kan je tegenwoordig via de app makkelijk contact houden met vriendinnen die niet in de buurt wonen, maar in real life met iemand afspreken is toch ook wel echt heel erg fijn.

Het is over en voorbij: de kies

Het is ooooooover, het is over en voorbij… De Nederlandstalige nummers zijn wel goed van toepassing op mijn blogs te laatste tijd. Het vervolg alleen niet. Want nee, deze blog gaat er niet over hoe mijn liefde stuk is gelopen en dat het nu over is tussen jou en mij. Nee, het vertelt het vervolg op het sprookje van De kies die zichzelf opeet. Een bijzonder spannend verhaal waarvan jullie je natuurlijk al weken afvragen hoe dit is afgelopen. Lees dan maar snel verder.

Enkele weken na de wortelkanaalbehandeling had ik een afspraak bij de parodontoloog. Alle informatie van de endodontoloog had ik naar hen overgedragen en bovendien was ik er al eerder geweest. Ik ging er dus vanuit dat ik die afspraak meteen geholpen zou worden. De dag ervoor had ik nog snel boodschappen in huis gehaald. Yoghurt, havermout, soep en nog allemaal andere – redelijk vloeibare – dingen, zodat ik de dagen na de ingreep niet zou verhongeren.

Bij binnenkomst kroop ik op de stoel, nieuwsgierig wat me te wachten stond. Met mijn mond wagenwijd open werd er naar de resorptieplek gekeken. Nog even een foto om ook duidelijk in beeld te krijgen wat de wortelkanaalbehandeling precies had gedaan en wat er nog moest gebeuren. Als snel bleek uit het gehele plaatje dat de plek makkelijker te bereiken was dan ze hadden verwacht. De ingreep zou dus op een minder heftige manier kunnen worden gedaan dan van tevoren bedacht was, alleen niet door degene bij wie ik nu de afspraak had. Al snel werd me duidelijk dat ik voor niks mijn vloeibare boodschappen had gedaan.

Echter was ik allang blij dat ik een minder heftige ingreep kon ondergaan. Wel heb ik natuurlijk nog even mijn collega’s voor de gek gehouden en gezegd dat ik super veel pijn had en niet verwachtte te kunnen werken de dag erna. Ha!

Nog weer wat weken later was het dan eindelijk écht zover. Ineens lag ik daar in de stoel bij een geweldig leuke parodontoloog. Helaas kon ik op internet niet vinden of hij al een vriendin heeft. We hadden tijdens de ingreep niet echt hele goede gesprekken overigens. Zo jammer. De ingreep duurde alsnog wel ruim een uur, maar is mij enorm meegevallen. Ik was goed verdoofd, dus op wat geduw en getrek na heb ik er niks van gevoeld. Ik viel nog net niet in slaap. De dagen erna heb ik ook niet veel pijn gehad gelukkig. Eigenlijk vooral last van mijn nek en hoofd.

Gisteren ben ik op controle geweest en zijn de hechtingen verwijderd. Na maandenlang vol met afspraken, afzeggingen en ingrepen, is de resorptieplek nu goed behandeld en kan mijn kies hopelijk nog heel wat jaren mee. Het is over, het is over en voorbij.

En die leuke parodontoloog? Daar ga ik binnenkort mee trouwen en dan volgen al snel de kindjes. Huisje, boompje, beestje. En ze leefden nog lang en gelukkig…