Lezen | De andere helft leeft, De onwetende en Uit het leven van een hond

Lezen op het strandZoals ik al vaker vertelde kom ik de laatste tijd niet heel veel aan lezen toe. Heel erg jammer, maar het is even niet anders. De laatste keer dat ik mijn gelezen boeken deelde is echter alweer een tijd geleden, dus het wordt wel tijd om weer eens een blog te schrijven over de boeken die ik gelezen heb. Op dit moment lees ik overigens De Camino van Anya Niewierra. Vooralsnog word ik daar echt heel blij van! Dat kan ik helaas niet zeggen van alle boeken die ik de afgelopen maanden heb gelezen.

De andere helft leeft – Sophie Hannah

Het boek vertelt het verhaal over de beginnende liefde tussen Ruth en Aiden. Ruth heeft iets gedaan in haar leven waar ze veel spijt van heeft en probeert haar leven weer op te bouwen. Ook Aiden worstelt met de geesten uit zijn verleden, maar wil daar in eerste instantie niks over kwijt. Op gegeven moment besluit hij echter om Ruth in vertrouwen te nemen en vertelt haar dat hij jaren geleden een vrouw heeft vermoord. Ruth herkent de naam van deze dame, gaat op onderzoek uit en komt erachter dat zij nog springlevend is.

Op zich is het idee van dit boek erg origineel en begon het boek dan ook erg spannend. Echter wordt het verhaal in de loop van het boek al snel langdradiger en duurde het voor mij allemaal net even te lang, met veel onnodige achtergrondinformatie. Heel erg jammer, want als het verhaal wat compacter was geweest, dan was het zeker een mooie psychologische thriller.

De onwetende – Lisa Jackson

Van deze thrillerauteur heb ik al meerdere boeken gelezen en keer op keer vind ik die erg goed. In dit boek wordt het verhaal van Ava beschreven. Ze zit in een diep dal omdat haar zoontje Noah twee jaar geleden ineens spoorloos is verdwenen. Ze mist hem enorm en het stoort haar dat ze zich niks van de verdwijning kan herinneren. Bovendien heeft ze het gevoel dat haar familie en psychiater iets voor haar achter houden. Ze besluit om zichzelf onder hypnose te komen om te achter de waarheid van de verdwijning van Noah te komen.

Een fantastisch goede psychologische thriller die mij echt in het verhaal heeft gezogen. Een boek wat je het liefst in een ruk uitleest, de spanning wordt goed opgebouwd. Echt een aanrader als je van dit soort boeken houdt.

Uit het leven van een hond – Sander Kollaard

Dit boek beschrijft letterlijk één dag uit het leven van Henk. Hij is IC-verpleegkundige en vertelt hoe hij wakker wordt en zijn dag start. Wat een doodnormale dag lijkt te zijn krijgt helaas een verdrietige tint. Henk zijn hond blijkt ziek te zijn en heeft mogelijk niet lang meer te leven. In het boek gaan we mee in de gedachten die Henk heeft die dag. Mooi en verdrietige gedachten, zoals het leven is. Henk neemt ons mee naar de verjaardag van zijn nichtje en tijdens het uitlaten van de hond. En komt daar nou ook nog liefde tevoorschijn? Het is moeilijk om het boek echt goed te beschrijven, maar het is gewoon heel bijzonder.

Waarom ik voor de zorg koos

dromenAls kind was ik ervan overtuigd dat ik astronaut zou worden. Ik zou sterrenkunde gaan studeren en dan van daaruit in een raket terecht komen op weg naar de maan. De eerste Nederlandse vrouw in de ruimte, dat leek me wel wat. Van jongs af aan was ik dan ook enorm geïnteresseerd in het heelal en las daar veel informatie over. Pas later kwam voor mij de zorg in beeld. Als arts kan je immers ook de ruimte in toch? Toch had ik wel als kind al ook interesse in de medische wereld.

Zelf kan ik me er niet veel meer van herinneren, maar regelmatig hoor ik nog het verhaal terug dat ik als driejarig meisje bij mijn moeder in het ziekenhuis was. Ze moest geopereerd worden en de arts kwam nog even bij haar kijken en wat onderzoeken doen. Geïnteresseerd keek ik mee, tot de arts op gegeven zo ging staan dat ik niks meer kon zien. Ik: “Dokter even aan de kant want ik zie het niet.”

Mijn ouders hadden bovendien een encyclopedie met ook medische informatie daar in. Al op jonge leeftijd vond ik het interessant om dat te lezen en toen mijn zusje eens ziek was, ging ik lezen over kinderziekten en kwam tot de conclusie dat ze de vijfde of zesde ziekte moest hebben. Geen reden tot zorg dus. Ook wanneer ik zelf weer eens door mijn enkel was gegaan legde ik zelf een verbandje aan om mijn voet voor wat steun.

Ondanks dat was het in mijn basisschool periode nog nooit in mij opgekomen om in de zorg te gaan werken. Dat kwam toen ik een jaar of dertien was. Mijn toen driejarige neefje werd ernstig ziek: neuroblastoom kinderkanker. Er volgden jaren van ziekenhuisbezoeken, radiotherapie, chemotherapie en de angst om hem kwijt te raken. (Inmiddels is hij 24 en gaat het goed met hem!) Regelmatig zocht ik mijn neefje op in het ziekenhuis en zag op de kinderafdeling ontzettend veel narigheid. Kinderen die de ene week nog leefden, waren er de volgende week ineens niet meer. Intens verdrietig, maar het gaf mij ook het inzicht dat ik graag iets voor deze kinderen wilde betekenen. Een nieuwe droom was geboren, ik wilde kinderarts worden.

Uiteindelijk is dit door omstandigheden niet gelukt, maar ben ik er door de jaren heen wel achter gekomen dat de zorg wel echt iets voor mij is. Ik vind het fijn om iets voor mensen te kunnen betekenen en ik vind de medische wereld enorm interessant. Inmiddels werk ik al heel wat jaren als doktersassistente en word ik nog elke dag gelukkig van mijn werk. Regelmatig merk ik dat ik écht iets kan doen voor mijn patiënten en daar word ik enorm blij van. Soms is een luisterend oor genoeg om iemand weer even op weg te helpen. Het blijft ook bijzonder dat mensen je vertrouwen en dat je soms zelfs een band met iemand opbouwt. Ja, ik prijs me gelukkig dat ik in de zorg werk.

Hieperdepiep hoera! 10 jaar Zo simpel is dan geluk

Open ik WordPress, zie ik ineens dat mijn blog vandaag 10 jaar bestaat! Dat is even schrikken want ik heb helemaal geen speech voorbereid. Waar ik voor die tijd op persoonlijke titel blogde, besloot ik tien jaar geleden om met een schone lei te beginnen en wat anoniemer te gaan bloggen. Zo simpel is dan geluk werd geboren. Mijn eigen plekje waar ik fijn mijn hersenspinsel kon delen. Tien jaar verder word ik nog steeds enorm blij van het bloggen en voorlopig zijn jullie dan ook nog niet van me af.

In de loop der jaren was het voor mijn enorm fijn om een blog te hebben. Mijn gedachtes en gevoelens kan ik hier altijd delen. Soms zijn dit positieve dingen of ervaringen waar ik heel erg om heb moeten lachen. Ook mijn leed heb ik hier altijd kunnen delen. Vaak vind ik het best lastig om te praten over mijn gevoelens en dan werk schrijven ontzettend goed. Heb ik daarna weer even een leeg hoofd.

Daarnaast voel ik mij altijd enorm gesteund door alle lieve bloggers die meelezen of een reactie achterlaten. Natuurlijk blog ook ik in eerste instantie voor mezelf, maar ik vind de interactie die ik heb met andere bloggers wel altijd enorm leuk en bijzonder. Veel bloggers ‘ken’ ik inmiddels al jaren en dat is toch wel heel speciaal.

Bij deze wil ik een ieder die hier is komen lezen dan ook enorm bedanken daarvoor. Jullie zijn goud! Het taartje bovenaan is voor jullie. ❤

Even bijkletsen #32 | Lachen

vriendschapOm maar weer even met een cliché in huis te vallen: de tijd vliegt. Het is echt bizar hoe snel de tijd voorbij gaat. Waar ik dacht dat de rust wat meer zou wederkeren, is dat eigenlijk helemaal niet het geval. Niet op een negatieve manier overigens, hoewel dat koken en het huishouden we wel gestolen kunnen worden. Overigens heb ik mijn ook enorm vergist. Wanneer je verhuisd bent is echt niet alles in je huis klaar. Zo ben ik nog steeds regelmatig bezig met het aanschaffen en in elkaar zetten van kasten en zijn er ook nog lampen die opgehangen moeten worden. Rust, wat is dat? Lees verder