Pijnstillers de musical

Als jong meisje leerde ik mezelf lezen. Regelmatig ging ik naar de bibliotheek om boeken te lenen. In die periode was Carry Slee een van mijn favoriete schrijfsters. Ik ging helemaal op in haar prachtige boeken en kon ze altijd maar moeilijk wegleggen. De thema’s waren vaak heftig, maar wel erg mooi. Een van de boeken die ik las was ‘Pijnstillers’. Een boek waarin Casper de hoofdrol speelde. Recent is hiervan een musical gemaakt en die heb ik samen met mijn nichtje bezocht.

Het verhaal

De musical Pijnstillers vertelt het verhaal van Casper, een jongen van middelbare school leeftijd die samenwoont met zijn moeder. Zijn vader is niet in beeld en heeft hij nooit gekend. (In het boek gaat Casper op zoek naar zijn vader, maar in de musical is deze verhaallijn weggelaten.) Casper is veel met muziek bezig en ook zijn vrienden spelen een grote rol in zijn leven. Uiteraard kan op deze leeftijd ook een beginnende verliefdheid niet ontbreken. Dan krijgt Casper slecht nieuws, zijn moeder blijkt kanker te hebben. Een moeilijke tijd breekt aan en uiteindelijk komt zijn moeder te overlijden.

Mijn mening

Zelf heb ik absoluut genoten van deze musical. Het verhaal heeft zeker een upgrade gehad naar de huidige tijd. Bovendien komen er maatschappelijke thema’s naar voren. Zo zijn twee van Casper zijn vriendinnen verliefd op elkaar. Een van hen is behoorlijke hyperactief wat voor de nodige humor in de musical zorgt. Hoewel de ziekte van Casper zijn moeder mooi naar voren wordt gebracht, gebeurt dit niet op een heel heftig manier, waardoor de musical zeker niet te zwaar wordt. De musical wordt ondersteund door hippe beats. Kortom, het is echt een musical van deze tijd, waarin maatschappelijke onderwerpen niet worden gemeden. De moeite waard om te bezoeken.

Nachtmerries

Iedereen wordt er wel eens door geplaagd: nachtmerries. Als kind had ik altijd een nachtmerrie die elke keer weer terugkwam. Ik weet niet eens meer precies waar het over ging, alleen dat het iets met een brandende auto te maken had waardoor ik achtervolgd werd. Echt bizar dat je over zoiets kan dromen en dat het bovendien regelmatig terugkomt. Ook nu nog heb ik nog steeds regelmatig nachtmerries. De laatste jaren eigenlijk best wel veel. Het blijft een gek fenomeen.

Nare dromen

Zo droom ik regelmatig echt wel nare dingen. Dat we bij een meer waren en mijn jongste neefje en nichtje ineens kopje onder gingen en niet meer boven kwamen. Paniek. Mijn nichtje had ik gelukkig snel gevonden, maar mijn neefje zag ik gewoon niet. Het hele meer heb ik afgezwommen zonder resultaat. Ook droomde ik laatst dat ik met mijn moeder in de auto zat en we te water raakten in het kanaal. Langzaamaan zonken we naar de bodem. Gelukkig wist ik al snel de hamer te vinden… En toen werd ik wakker, dus hoe het afgelopen is weet ik niet.

Slaapverlamming

Daarnaast droom ik ook regelmatig dat ik in bed lig en er gevaar op mij afkomt. Vervolgens wil ik gaan schreeuwen, maar kan ik me niet bewegen en komt er geen geluid uit mijn mond. Het gekke is dat ik vaak weet dat ik een nachtmerrie heb, maar er toch niet altijd uit kom. Als ik dan wakker word kan ik me vaak ook echt even niet bewegen. Toevallig las ik laatst dat daar een term voor is. Even zoeken… Slaapverlamming! Echt heel bizar.

Invloed van mijn werk

Dat mijn werk invloed heeft op mijn slaap is voor mij ook duidelijk te merken. Gelukkig heb ik geen nachtmerries over situaties die voorkomen met patiënten. Wel droom ik echt heel erg vaak dat ik mensen buiten voor de deur hoor staan smoezelen. Ze staan op mij te wachten, want ik zou iets regelen, maar heb dat niet gedaan. Vervolgens schrik ik wakker en wil ik opstaan om alsnog te gaan regelen wat ik beloofd had, tot ik op de wekker kijk en zie dat het midden in de nacht is. Ik denk dat dit echt terug te leiden is naar het moeten regelen van dingen op mijn werk. Ik merk ook dat ik dit soort dingen vaker droom op het moment dat het erg druk is op mijn werk. Blijkbaar is dat mijn manier om de dag te verwerken.

Gelukkig droom ik ook wel over fijne dingen hoor, het is niet alleen maar nachtmerrie na nachtmerrie.

Heb jij wel eens nachtmerries?

Loslaten | Mijn woord voor 2020

Het is volgens mij wel een beetje een cliché in blogland. Het woord van het jaar. Verschillende bloggers bedenken een woord voor het jaar 2020. Eigenlijk had ik hier zelf niet over nagedacht en ook niet de intentie om er iets mee te doen. Onbewust zette het lezen over zo’n woord van het jaar mij toch aan tot nadenken hierover. Welk woord zou toepasselijk zijn? Hoe gaat mijn jaar eruit zien? Wat hoop ik dat het jaar zal brengen? Als snel kwam er een woord in mijn naar boven: loslaten.

Wat brengt 2020?

Een nieuw jaar ligt voor ons. 366 dagen die we kleur kunnen geven. Goede voornemens die heb ik eigenlijk niet. Hoewel ik na de feestdagen en het gezonde eten wel graag weer wil gaan oppakken. Dat is tijdens en rondom deze dagen namelijk niet helemaal gelukt. Persoonlijke doelen heb ik ook niet. Ik probeer gewoon mijn leven weer zo goed en fijn mogelijk te leven. Verder laat ik gewoon lekker alles op me afkomen. Ik ben wel benieuwd wat 2020 voor mijn in petto heeft.