Over vriendschap, vechten en waardering

Op twitter liet ik het al even vallen, laatst had ik een heel vervelende ervaring met familie van een patiënt. De artsen en assistenten hadden het er gisteren nog over, dus het heeft niet alleen op mij veel indruk gemaakt. De collega met wie ik die dag werkte zei dat ik ondanks alles heel erg vriendelijk en begripvol bleef. In mijn vorige post vertelde ik al dat zij vervolgens zei dat ik nu eenmaal zo ben, maar dat dat soms voor jezelf lastig is.

Op zich ervaar ik het zelf bijna nooit als lastig. Soms vind ik het wel jammer dat vriendinnen niet in zien dat ik dingen soms puur en alleen voor hen doe. Ik hoef geen Koningsdag te vieren bijvoorbeeld, maar als ik weet dat een vriendin dat graag wil ga ik mee voor haar. Zelf had ik liever gewoon een kop thee gaan drinken samen met haar, dan was ik de volgende dag op mijn werk niet zo beroerd geweest. Toch word ik er blij van om iets voor iemand te doen en doe ik dat met alle liefde. Ik hoef hier geen waardering of bedankje voor.

Van de week zag ik dit stukje (klik op de afbeelding om hem te vergroten) van fibromyalgie.nl voorbij komen en ineens besefte ik dat ik me daar soms ook wel in herken. Natuurlijk zijn er mensen die wel laten blijken dat ze de dingen die ik doe waarderen, anderen doen dat minder, of zelfs zo goed als niet. Zoals ik al zei vind ik dat absoluut niet erg. Het wordt echter vervelender als je het gevoel krijgt dat mensen het niet eens zien. Misschien omdat het voor hen zo vanzelfsprekend is geworden?

Tijdens de yogales trokken we laatst aan het eind van de les kaarten. We doen dit eigenlijk nooit en ik heb er niet zoveel mee. Ik denk namelijk dat de kaarten altijd wel bij een bepaalde situatie in je leven aansluiten. Echter zetten de kaarten je wel aan het denken. Ik weet niet meer wat mijn kaarten precies waren  (Op één stond iets over het loslaten van mijn verslaving, haha!), maar het kwam er op neer dat ik niet zo hard moet vechten.

Eerlijk is eerlijk soms vecht ik inderdaad te hard. Over het algemeen word je als je ziek bent toch als minderwaardig gezien. Heb je een ‘onbegrepen ziekte’ dan ben je bovendien een aansteller vol met zelfmedelijden. Ik wil laten zien dat dit niet zo is. Dat je ook als je ziek bent van betekenis kan zijn voor de maatschappij. Dat je gelukkig kan zijn als je ziek bent. Dat je ondanks het ziek zijn een goede vriendin kan zijn. Iets voor een ander kan betekenen.

Het viel mij dan ook rauw op mijn dak dat mijn vriendinnen er mee kwamen dat ze het gevoel hebben dat ik niet in zie dat zij vaak rekening met mij houden. Dat ze niet helemaal zeker weten of ik dit wel waardeer. En dat terwijl ik toch regelmatig letterlijk mijn waardering laat blijken en ook op andere manieren iets voor hen terug doe. Zoals ik al zei, hoef ik hier zelf geen waardering voor, maar om continu het gevoel te krijgen dat ik niet goed genoeg ben is weer het andere uiterste. Om mezelf telkens maar weer te moeten verdedigen, telkens maar weer te moeten uitleggen hoe iets voor mij voelt. Het kost mij gewoon zoveel energie. ‘Neem dan even een break, even me-time’ zeggen mijn vriendinnen dan. Ze hebben niet door dat dat niet gaat werken. Een klein beetje begrip van hen kant, dat is het enige wat ik nodig heb.

Het resultaat van dit verhaal is dat ik me steeds meer achter een muur ga verschuilen. De muur die de laatste jaren stapje voor stapje lager was geworden, wordt op deze manier steen voor steen weer opgebouwd. Eindelijk durfde ik de laatste jaren af en toe eens om hulp of steun te vragen. Nu komen echter weer de gedachten naar boven dat ik het wel gewoon zelf doe allemaal. Ik red me wel alleen. Dat is ook zo, maar toch is dat niet de manier. Ik moet die gedachten loslaten, accepteren dat niet iedereen mij kan of wil steunen op de manier die bij mij aansluit en blij zijn met de mensen die er wél voor me zijn, want die zijn er wel degelijk!