Een uitdrukking die we volgens mij allemaal wel kennen. Eigen schuld, dikke bult! Leerden we als kind niet allemaal hardleers dat we beter niet de hete thee van onze moeder konden vastpakken. Of dat we moesten oppassen als onze vader aan het klussen was. Pas op! Kijk uit! Maar voor je het wist was het toch te laat en moest je op de blaren zitten. Eigen schuld, dikke bult.
Zelf heb ik altijd de neiging om de schuld bij mezelf te zoeken. Tenzij natuurlijk duidelijk is dat mijn collega de fout heeft gemaakt. Dan wrijf ik het er natuurlijk nog even extra in en komt het op haar minpunten lijstje. Haha, ja, dit is hoe het bij ons op het werk gaat. Natuurlijk word ik niet lang daarna zelf op een fout aangesproken en kan ik ook een minnetje bijschrijven. Een lol dat we hebben.
Echter is dit niet helemaal wat ik bedoel bij de schuld bij mezelf zoeken. Het is meer dat als er dingen niet lekker lopen ik snel geneigd ben om dat bij mezelf te zoeken. In het verleden heb ik meerdere vriendschappen gehad die niet helemaal lekker liepen. Hierbij had ik vaak het gevoel dat ik iets verkeerd deed waardoor mijn vriendinnen vervolgens weer dingen deden waar ik me niet fijn bij voelde. Het zorgde uiteindelijk voor een cirkeltje waar we dan niet meer uitkwamen.
Ook op andere gebieden denk ik altijd snel dat dingen mijn schuld zijn. Zo heb ik bijvoorbeeld last van chronische pijn, iets wat natuurlijk al snel wordt gezien als ‘het zit tussen je oren’. Inmiddels wordt er steeds meer duidelijk rondom chronische pijn en wordt er op een andere manier naar gekeken. Echter speelt je pijnbeleving wel degelijk een rol in het in stand houden van chronische pijn. Regelmatig heb ik me dan ook afgevraagd, wat doe ik dan toch verkeerd? Is het echt mijn eigen schuld?
Om nog maar te zwijgen over migraineaanvallen of spanningshoofdpijn waar ik last van heb. Heb ik dan toch teveel gedaan? Had ik beter niet naar dat concert kunnen gaan? Heb ik te lang achter mijn laptop gezeten?
Op dit moment loop ik een beetje vast in het herstel na mijn heupoperatie. Inmiddels weet ik dat er een pees ontstoken is, iets wat je wel vaker ziet na deze operatie. Niet meteen zorgelijk, maar wel iets wat bij mij de nodige vragen oproept. Heb ik mijn oefeningen niet goed genoeg gedaan? Heb ik te weinig geoefend? Of juist teveel?
Het is wel duidelijk dat ik ook hiervan de schuld bij mezelf wil zoeken. Echter kan het natuurlijk ook gewoon dat dingen lopen zoals ze lopen en dat ik daar zelf niet altijd iets aan kan doen. Wanneer ik langer over iets nadenk realiseer ik me dat ook wel. Maar toch is er vaak in eerste instantie dat vervelende stemmetje: Eigen schuld, dikke bult!
Op mijn blog lees je regelmatig over de leuke en fijne dingen die ik meemaak. De uitjes die mijn leven net een beetje mooier maken. Zo heb ik enorm genoten van een 
Ineens floept er een foto voorbij van 11 jaar geleden. Een foto met mijn vriendinnen van toen, een herinnering die me dierbaar is. Een blije foto die eigenlijk niet representatief is voor die periode. Het was namelijk een behoorlijk pittige tijd. Ik was bezig met een revalidatietraject en had het gevoel dat mijn leven stilstond. Soms waren er zelfs momenten dat ik het allemaal niet meer zo zag zitten. Hoewel ik ook toen zo positief mogelijk probeerde te blijven, lukte dat me zeker niet altijd. Met het zien van de foto komen de herinneringen weer naar boven. 
Sporten is iets waar ik eigenlijk altijd wel mee bezig was. In mijn basisschooltijd deed ik aan turnen en bovendien was ik dagelijks in de voetbalkooi te vinden om te voetballen met vrienden. Daarnaast heb ik van jongs af aan aan twirlen gedaan en pakte ik rond mijn middelbareschooltijd ook het fitnessen op. Skeeleren werd ik ook altijd erg gelukkig van. Kortom, eigenlijk was ik altijd in beweging en hoewel ik al jong met blessures kampte (door mijn hypermobiliteit) kon ik het sporten daarna altijd weer snel oppakken. Op gegeven moment werd mijn overbelastingen door de hypermobiliteit echter zo heftig dat ik chronische pijn ontwikkelde en bewegen ineens een heel groot ding werd. Elke stap was er op dat moment één teveel. 
Zo simpel is dan geluk 